Είναι ο άνθρωπος ηλίθιος;

Μπα! Όπως τον μάθεις!

Ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ αρκετά ισχυρός για να μένει πάντα ηγέτης, αν δεν μετατρέψει τη δύναμή του σε δίκαιο και την υπακοή σε καθήκον.
Το Κοινωνικό Συμβόλαιο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

Και ο ανίσχυρος δεν είναι ποτέ αρκετά ανίσχυρος για να μένει εσαεί κορόιδο, εκτός κι αν μετατρέψει την δύναμή του σε ηττοπάθεια και την απογοήτευση σε ελπίδα ότι θα τον σπλαχνιστεί κάποιος – ηγέτης κατά προτίμηση- για να τον «σώσει», θα ήθελα να προσθέσω δάσκαλε.

Μην ετοιμάζεστε να διαβάσετε κάποιο σχόλιο για την κατάσταση στην Ελλάδα στο οποίο θα γίνεται πολιτικά ορθή αναφορά ή, άντε, θα στηλιτεύεται οξύτατα (βεβαίως-βεβαίως) η δολιότητα των ξένων ή/και η ανικανότητα των ντόπιων. Ουδόλως!
Μερικές κοινωνικές παρατηρήσεις μόνο, που βγάζουν μάτι -αν τυχόν το ‘χεις ανοιχτό.

Πόλεμοι…

Σε ολόκληρο τον κόσμο διεξάγονται, λέει, πόλεμοι και συγκρούσεις σε:

Μέση Ανατολή: Σχεδόν ο μόνος πυρήνας πολέμων που φθάνει στα αυτιά και τα μάτια των «πολιτισμένων» και αγγίζει τις τρυφερές καρδιές τους όταν οι λαοί αντί να κάθονται να πεθάνουν σπίτια τους, έρχονται και πνίγονται στο Αιγαίο ή, αν επιβιώσουν, έχουν την απαίτηση να ζήσουν στα άγια ευρωπαϊκά εδάφη -και την γη την ποτισμένη με αίμα, επειδή πάνω της σφαγιάστηκαν από παλιότερους μισαλλόδοξους, προγόνους των σημερινών ευρωπαίων, χιλιάδες «άπιστοι».
Ωστόσο, εκτός από τα hot spots (απροσδόκητη και γενικευμένη χρήση ενός όρου που ταιριάζει καλύτερα σε σεξουαλικές αναφορές), δηλαδή το Ιράκ, την Συρία και την Υεμένη, στις εμπόλεμες ζώνες που προσμετρώνται περιλαμβάνονται οι αντίπαλοι «καθεστώτων» (υπονοείται νόμιμων).
Τέτοιοι αντίπαλοι είναι η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-PLO και το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα-PKK στην Τουρκία.

Αφρική: 28 εμπλεκόμενες χώρες από τις 40 + τής ηπείρου

Ασία: 16 χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση από τις οποίες μόνο το Αφγανιστάν φθάνει ως πληροφορία στα Δυτικά αυτιά και μάτια μας

Ευρώπη (ναι Ευρώπη): 9 εμπόλεμες χώρες και ζώνες περιλαμβανομένων 75 συγκρούσεων τού «οργανωμένου» κράτους […] εναντίον ομάδων τις οποίες κάποιος-κάπου καταχώρησε ως αντάρτικες, αυτονομιστικές ή αναρχικές (κάτι σαν την PLO και το PKK)

Και τέλος,
Αμερική: (Νότια, γιατί η Βόρεια είναι ένα ειρηνικό μέρος όπου οι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε πόλεμο αλλά όταν τους λείπει πολύ ξεδίνουν σκοτώνοντας μαζικά άλλους λαούς ή τους συμπολίτες τους άμα τύχει να έχουν πολύ τις μαύρες τους).
Στη Νότια λοιπόν, 5 είναι οι χώρες όπου διεξάγονται πόλεμοι, κυρίως «εσωτερικού τύπου», περιλαμβανομένων αυτών στο Μεξικό εναντίον των Ζαπατίστας (Ezln) και, παράλληλα και ταυτόχρονα, εναντίον των καρτέλ ναρκωτικών.

…και…Ειρήνες

Άλλη πηγή πάντως, διαχωρίζει τις εμπόλεμες ζώνες από τις εσωτερικές συγκρούσεις.
Ως εκ τούτου η santa Europa δεν περιλαμβάνεται στις συφοριασμένες περιοχές.
Ωστόσο δεν γράφει πουθενά η πηγή ότι δέχεται και αναγνωρίζει το δικαίωμα των αυτοχθόνων ιθαγενών της στη μακαριότητα.

Μόνο η Ιρλανδία έχει ανοιχτό μέτωπο διαμαρτυριών εναντίον τής λιτότητας από το 2008, σαν να έχει πληγεί μόνο η Ιρλανδία από την λιτότητα.
Αυτή που επιβάλλεται παγκοσμίως και η οποία (λιτότητα, όχι Ιρλανδία) αργά και σταθερά πείθει τον άνθρωπο ότι είναι τυχερός που τού επιτρέπεται να ζει, προνομιούχος που δουλεύει, ευνοημένος που είναι πολίτης κράτους «αλληλεγγύης» και ότι είναι γενικώς προύχοντας, επειδή δεν-ζει-σε-πραγματικά-δυστυχείς-χώρες (παραδείγματα προς φόβητρο) -αλλά-στην-ένωση-ευρωπαϊκών- χωρών-που-δίνουν-λεφτά-η-μία-στην-άλλη-κι-έτσι-δεν-χρειάζεται-να-μπούμε-σε-βάρκες-και-να-πνιγούμε-αναζητώντας-ασφάλεια-ή-δουλειά-ή-μόρφωση-ή-ελευθερία-κττ.

Η Ελλάδα λοιπόν σύμφωνα με την πρώτη αξιολόγηση, ναι, βρίσκεται σε πόλεμο αλλά όχι εναντίον δολίων πλην θεσμικών ξένων.
Ούτε εναντίον αχαρακτήριστων (τα επίθετα που ταιριάζουν, ποικίλουν και μεταβάλλονται διαρκώς) πλην θεσμικών ντόπιων.
Ο πόλεμος διεξάγεται εναντίον ομάδων που δρουν στο εσωτερικό της, δηλαδή αυτών που (αυτό- ή όχι) χαρακτηρίζονται επαναστατικές, λαϊκές ή αναρχικές.
Και όχι, η Ελλάδα λέει, δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τους καθ’ όλα νομοταγείς πολίτες της -οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, μετά την εκλογική απενοχοποίηση τής έννοιας αριστερός όπως αυτή ίσχυε μέχρι πρότινος, μπορούν να είναι όσο αριστεροί θέλουν και να παραμένουν νόμιμοι μεν, όχι παραπονούμενοι δε.
Όσο για την επαν-ενοχοποίηση της «αριστερότητας», από όποιον πολύ βολεύεται να ταυτίζει τις έννοιες και τις ιδέες με τις άθλιες ή μόνο στα λόγια εφαρμογές τους, είναι θέμα χρόνου.
Το ρεζουμέ λοιπόν βρίσκεται στο ότι η Ελλάδα δεν θεωρείται ότι βρίσκεται σε πόλεμο ή έστω σε σύγκρουση με νομοταγείς που θέλουν το καλό της ή διαμαρτυρόμενους που θα τους γράψει στα τέτοια της (πολύ λίγο καιρό πριν τους επίτασσε κιόλας), αλλά βρίσκεται σε πόλεμο με ακατονόμαστους που θέλουν το κακό της.
Μόνο αυτοί.
Όπως -ας πούμε- οι φανατικοί ισλαμιστές θέλουν το κακό τής ανθρωπότητας ή (σώπα όπου νάναι και σύντομα στις οθόνες σας) όλοι οι μουσουλμάνοι θέλουν να πολλαπλασιαστούν και να ευδοκιμήσουν μέσα στα σύνορά μας και να πηδήξουν τις γυναίκες μας και να μας πάρουν τα σπίτια και να καταλύσουν τις ελευθερίες και τον τρόπο σκέψης μας και ……

Η λαϊκή (ελληνική ασφαλώς) σοφία δεν δικαιώνεται απλώς στις μέρες μας· δοξάζεται!
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα»
Υπολόγισε και τους 62 που έχουν πλούτο όσο τα 3,5 δισεκατομμύρια (δεν έχουν), πασπάλισέ τα με κατευθυνόμενα μ.μ.ε. και θάχεις παπάδες.
Και μάλιστα καλύτερους απ’αυτούς που αγιάζουν τα συσσίτια αλλά όχι την δίκαιη κατανομή πλούτου και καταριούνται τους ομοφυλόφιλους αλλά όχι τους δολοφόνους των λαών.

Πηγές:
Wars In The World http://www.warsintheworld.com/?page=static1258254223
Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_ongoing_armed_conflicts
Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Anti-austerity_protests_in_Ireland

Από το “Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός”

Πολλές φορές ένας πολεμιστής του φωτός είναι έρμαιο της αποθάρρυνσης. Σκέφτεται πως τίποτα δε θα καταφέρει να ξυπνήσει τη συγκίνηση που επιθυμούσε. Συχνά, το απόγευμα και το βράδυ, είναι αναγκασμένος να διατηρεί μια κατακτημένη θέση χωρίς να συμβεί ένα νέο γεγονός για να του ξαναδώσει ενθουσιασμό.

Οι φίλοι σχολιάζουν: «Ίσως ο πόλεμός του να έχει τελειώσει».

Ακούγοντας αυτά τα σχόλια, ο πολεμιστής νιώθει πόνο και σύγχυση, επειδή γνωρίσει ότι δεν έχει φτάσει εκεί που ήθελε. Είναι πεισματάρης, όμως, και δεν εγκαταλείπει αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει.

Έπειτα, εκεί που δεν το περιμένει καθόλου, μια νέα πόρτα ανοίγει.

Τίποτα δεν αλλάζει όταν τίποτα δεν αλλάζει

Το γνωστό και ως ρουφιανο-facebook μας παρουσιάζει, αν το έχουμε επιλέξει, αναρτήσεις και δραστηριότητές μας από τα προηγούμενα χρόνια.
Επειδή όπως (ελπίζω 😉 ) έχετε παρατηρήσει, δεν είμαι στις “γραφτικές” μου αυτόν τον καιρό, σκέφτηκα να αναπαράγω ένα παλιό άρθρο που μου έδειξε ο ρουφιάνος.
Το διαλέγω επειδή και σήμερα να το έγραφα, δυστυχώς δεν θα είχα να αλλάξω πολλά.

Η αλλαγή, η εξέλιξη, το παρακάτω/παραπάνω/παραδίπλα/παρα-αλλιώς (ή η … δυσκοιλιότητά τους), μου ‘χουν κάνει το βίο αβίωτο επί μήνες τώρα σε προσωπικό επίπεδο, όμως με πολλή λύπη διαπιστώνω ή απλώς μου υπενθυμίζουν τα γραπτά (που μένουν) ότι η στασιμότητα και η μη-εξέλιξη -μη σου πω και οπισθοδρόμηση- είναι συλλογική μάστιγα.
Είναι δυσοίωνο που νομίζουμε ότι “όλα τριγύρω αλλάζουνε”, όταν στην πραγματικότητα “όλα τα ίδια μένουν”.
Από το παρελθόν με αγάπη λοιπόν:

Λογική και Ενημέρωση

Posted on Sun 2 Dec 2012

Το DieselGate και οι σκιές του

Η ελληνική τηλεόραση παρουσιάζει αυτές τις μέρες, το πρόσφατο σκάνδαλο, το επονομαζόμενο #dieselgate, την προσπάθεια δηλαδή του γερμανικού βιομηχανικού κολοσσού Volkswagen να παραπλανήσει και να εξαπατήσει τους καταναλωτές και τις αρχές σχετικά με τις πραγματικές εκπομπές ρύπων των αυτοκινήτων τους.
Κάποιοι παράγοντες σχετικοί με το σκάνδαλο που έχουν υλικές, ηθικές, ακόμα και πολιτικές προεκτάσεις είναι:

* Οι καταναλωτές αγοράζουν οχήματα χαμηλών εκπομπών, είτε για οικονομικούς λόγους ή -όπως ευλπιστούμε- επειδή θέλουν να συμβάλουν στην μείωση των εκπομπών, σε λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα (CO2), στην διάσωση του πλανήτη· είναι δηλαδή περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι.
Τους ξεγέλασαν, τους πρόδωσαν κι αυτοί με την σειρά τους πρόδωσαν τον περιβαλλοντικό σκοπό.

* Οι χώρες και οι αρχές, με πολλή απροθυμία, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα κέρδη των βιομηχανιών με τους νόμους σχετικά με τις εκπομπές. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν θεσπίσει κανόνες. Εξαπατήθηκαν.

* Οι περιβαλλοντικές ομάδες και οργανισμοί, που επενδύουν την ασθενική (όχι από δική τους υπαιτιότητα) επιρροή τους και συμβολή στην διάσωση του πλανήτη, ηττήθηκαν, όπως σε πολλές άλλες μάχες τους, στο όνομα του κέρδους. Εμπαίχτηκαν και αγνοήθηκαν και οι νίκες που πέτυχαν με κόπο μηδενίστηκαν.

* Θεωρείται πολύ πιθανό ότι η ίδια η Γερμανία βρίσκεται υπό πίεση (εκβιασμό) από τις ΗΠΑ, προκειμένου να προωθήσει/πιέσει/επιβάλει συγκατάθεση εντός των νομοθετικών σωμάτων της ΕΕ και των κρατών-μελών για να υπογράψουν την Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP), την πασίγνωστη απειλή για τις οικονομίες, τα δικαιώματα των πολιτών, την δημόσια υγεία κι εντέλει για την δημοκρατία εντός της ΕΕ.

* Ο παλαιός και παραδοσιακός βιομηχανικός γίγαντας της Γερμανίας φέρεται να βρίσκεται υπό «υπαρξιακό» κίνδυνο επειδή εξαιτίας τού σκανδάλου έχασε την αξιοπιστία του, οι μετοχές έπεσαν και υπάρχουν πιθανότητες το εργοστάσιο να πάψει να λειτουργεί και να παράγει. Ειδικευμένοι εργάτες απειλούνται με ανεργία, κι ακόμα χειρότερα, μέσα στο τρέχον οικονομικό κλίμα.
Ο γίγαντας θα επιβιώσει, μπορούμε να στοιχηματίσουμε πολλά λεφτά σ’ αυτό, ο πραγματικός υπεύθυνος -ή εξιλαστήριο θύμα- διευθύνων σύμβουλος, δεν θα … πεινάσει αλλά οι εργάτες θα υποστούν ψυχολογικό εκβιασμό για να «σώσουν τις δουλειές τους» αποδεχόμενοι περικοπές των μισθών τους ή ακόμα και «περιορισμένες και στοχευμένες» απολύσεις.

Αυτό που είναι ειρωνικό αν όχι τραγικό, είναι ότι οι εργαζόμενοι, αναπόφευκτα, συνδέουν τις ζωές τους με την βιομηχανία, τον απάνθρωπο οργανισμό που εξαπάτησε και παρανόμησε και ο οποίος ούτως ή άλλως έχει γιγάντια κέρδη.
Η ανάγκη για δουλειά θα μπορούσε να οδηγήσει οποιονδήποτε εργάτη και εργαζόμενο γενικότερα, να παραβλέψει την συνείδησή του, τις απόψεις και τα ιδανικά του. Άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος και ο απώτερος σκοπός της (κατασκευασμένης) ανεργίας, μέσα στην ΕΕ και οπουδήποτε αποφασίζει και κυβερνά ο νεο-φιλελευθερισμός.
Άρα, ενώ οι περιβαλλοντολόγοι διαμαρτύρονται έξω από την Volkswagen, οι εργαζόμενοι και οι κάτοικοι του Wolfsburg είναι τρομοκρατημένοι από τις δυσοίωνες προοπτικές για τον τόπο τους, τις δουλειές ή τις επιχειρήσεις τους.

Η κατάσταση είναι παρόμοια μ’αυτή που ισχύει για τις Σκουριές στην Χαλκιδική, όπου η εξόρυξη χρυσού έχει καταστροφική επίδραση στο περιβάλλον. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι (νομίζουν ότι) υπερασπίζονται τις δουλειές τους ενώ άθελά τους παλεύουν προς όφελος των συμφερόντων της καναδικής εταιρείας και εναντίον του μέλλοντος των παιδιών τους.
Συνείδηση vs Επιβίωση
Άνθρωποι vs Εταιρείες
Δεοντολογία vs Ύλη
Κλίμα vs Απάτη
Αλήθεια vs Ψεύδη
Γη vs Ορυκτά καύσιμα
Περιβάλλον vs Κέρδη
Και ο νικητής είναι…
όποιος ή ό,τι εμείς, οι άνθρωποι αποφασίσουμε.
Οι δικές σας απόψεις;;

ΥΓ: Αφού είχε αναρτηθεί το άρθρο στα αγγλικά, πληροφορίες έδειχναν ότι η απάτη γινόταν με την συγκάλυψη-συνενοχή της Κομισιόν.

ΠΗΓΗ: The World, The People…and the truth

Rate this:

Ελληνική επικαιρότητα:

Δεν το διάβασα αλλά το είδα στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, όπου ο Π. Χαρίτος ρώτησε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Ο Μανώλης Γλέζος δήλωσε κάτι σαν “ψήφο στο ΚΚΕ ή στη ΛΑ.Ε.”
Όχι δεν ξεκούτιανε ο Γλέζος, ούτε ξανα-μετανόησε κι επέστρεψε στους κόλπους τού ΚΚΕ. Η εξήγηση είναι όχι μόνο απλή αλλά και παλιά και “εφευρέτης” της ηταν το πολύ νεαρό ΠΑΣΟΚ του Αντρέα.  Φυσικά δεν έχει στόχο να “στείλει” ψηφοφόρους στο ΚΚΕ.
Το αντίθετο.
Την αποτροπή ψήφου προς το ΚΚΕ επιδιώκει ταυτίζοντας τα δυο κόμματα ώστε να αποπροσανατολίσει κυρίως εκείνους που είχαν μετακινηθεί από το ΚΚΕ προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά και άλλα πολλά-πολλά στην Ελλάδα.

Διεθνής επικαιρότητα.

Ήδη από χθες ή προχθές, διεθνή ΜΜΕ μετέδωσαν την απαίτηση του Στέιτ Ντιπάρμεντ να απαγορεύσει η Ελλάδα την διέλευση ρωσικών πολεμικών αεροπλάνων από τον εναέριο χώρο της.
Προφανώς την ίδια απαίτηση έθεσε και στην Βουλγαρία, η οποία, όπως γράφτηκε, συμμορφώθηκε.
Για την Ελλάδα … σιγή ιχθύος -με την επιφύλαξη να μην το είδα εγώ. Το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και πάλι, το πιο αξιόπιστο, πιστεύω, αυτήν την περίοδο, μετέδωσε “είδηση” ότι η Ρωσία, σύμφωνα με πηγές (είπε ποιές αλλά δεν συγκράτησα να πάρει η ευχή, μόνο να συμπεράνω μπορώ), έχει στείλει εξοπλισμό στην Συρία.
Η είδηση έλεγε βεβαίως οτι η υποστήριξη της Ρωσίας αφορά στον πόλεμο του Άσαντ εναντίον του ISIS.
Επιπλέον πληροφορίες ωστόσο λένε οτι στην Συρία υπάρχουν ήδη ρωσικά στρατεύματα.

Θεωρητικά, το τονίζω, όπως μας  λέει η Δύση, ο μεγαλύτερος εχθρός όλων μας είναι οι φανατικοί ισλαμιστές τρομοκράτες.
Τρομοκράτης όμως μπορεί να θεωρηθεί κάθε μουσουλμάνος κι έτσι γίνεται συχνά, ενώ όλοι μας είμαστε “ύποπτοι” για τις ΗΠΑ.

Στην Συρία, ο Άσαντ, εκτός από τους σύρους ενόπλους, πολεμάει εναντίον του ISIS. Το ίδιο κάνουν και οι Κούρδοι, ναι, αυτοί που διώκει και σκοτώνει το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία.

Οι ΗΠΑ μεθοδεύουν απόβαση, εισβολή και ευθεία επίθεση στον Άσαντ ο οποίος άντεξε περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζαν και ήλπιζαν -και περισσότερο απ’ τον Καντάφι, από τους πρώτους που έφαγαν λάχανο.
Η Ρωσία ως γνωστόν αποτελεί κακό σπυρί στον κώλο του NATO και η αιτία δεν είναι η Ουκρανία -αυτή οδηγήθηκε στην διάλυση ακριβώς για να προκληθεί ή να υποχωρήσει άπαξ δια παντός η Ρωσία.
Η έμφαση λοιπόν στην εμπλοκή της Ρωσίας θα χρησιμεύσει για την επίσπευση απόβασης ή, φανερών πλέον και όχι μέσω αντιπροσώπων, βομβαρδισμών από το ΝΑΤΟ.

Γιατί αυτές οι δύο ειδήσεις;
Πώς σχετίζονται μεταξύ τους και ποιά σημασία έχουν;
Και οι δύο με τυχαία επιλογή μεταξύ πάμπολλων και καθημερινών.
Τα κοινά τους σημεία είναι η δεύτερη ανάγνωση του προφανούς.
Στην πρώτη, η σύνθετη δήθεν απλότητα μιας κάποια δήλωσης που “μπερδεύει” τους ανυποψίαστους.
Στην δεύτερη, η σκοπιμότητα παρουσίασης συγκεκριμένων ειδήσεων από την τηλεόραση και τα δελτία, ειδήσεων που μόνο “νέες” δεν είναι αλλά που πρέπει να βρεθούν σε πρώτο πλάνο για να προλειανθεί το έδαφος της κοινής γνώμης.
Αυτής που μέσα στην “αθωότητά” της -το λέω κομψά γιατί είμαι στις καλές μου- καταλήγει να τα θεωρεί όλα αναπότρεπτα, προδιαγεγραμμένα, πέρα και πάνω από τον έλεγχό της και βεβαίως μη αναστρέψιμα.
Λίγο κρίμα, πολλή ντροπή και πάμπολλη οργή.

Ελπίδα R.I.P.

Σήμερα το πρωί κατάλαβα πως το χειρότερο πράγμα, πολύ λίγες θέσεις μετά από το να μην ξυπνήσεις καθόλου, και τότε να μην μπορείς να γράψεις γι’αυτό, είναι να ξυπνήσεις και να δεις τον Σόιμπλε στην τηλεόραση της χώρας σου να μιλάει για την χώρα σου σαν να μιλάει για πράγμα, για αντικείμενο, για κάτι που εναπόκειται στην κρίση άλλων με ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα συνεχίσει να υπάρχει.

Μπορώ να αραδιάσω μια σειρά συναισθημάτων, μαζί τους όμως λέω να αραδιάσω μερικές από τις σκέψεις συσσωρεύονται τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου και, ακόμα μια φορά, με δυσκολεύουν να εκφραστώ.
Μοιάζουν με ένα σύννεφο από το οποίο πρέπει να απομονώσεις αρκετές σταγόνες νερού για να ξεδιψάσεις, για να ποτίσεις ή για να πλυθείς -mission impossible.
Τελικά το μόνο νερό που έχεις σε πνίγει. Ναι, αυτό παθαίνω κι ευτυχώς που η φύση έχει εφεύρει το πνίξιμο από αγανάκτηση και θυμό για να ξεσκαρτάρω λίγες σκέψεις και να σώνομαι.

Γιατί αυτό το, ψυχή τε και σώματι, σακατεμένο υποκείμενο παίρνει αποφάσεις για τον χώρο που έχουν ορίσει για πατρίδα μου, για Ελλάδα;
Γιατί λίγες δεκάδες πολιτικοί που δεν ζουν καν εδώ, έχουν δικαίωμα να μιλάνε σαν για οικόπεδο γύρω από το οποίο μαζεύτηκαν σαράντα νοματαίοι κι ο ένας λέει να φυτέψουν μελιτζάνες, ο άλλος λέει τριφύλλι, ο τρίτος λέει να το πουλήσουν κι όλοι εννοούν «δικό μας είναι, άμα θέλουμε του βάζουμε φωτιά και το καίμε» κι αυτό είναι θεμιτό, αρκεί να το πουν «πολιτικά ορθά».

Προσωπικά δεν έχω κρύψει ότι θέλω να φύγω από την Ελλάδα.
Όχι επειδή είμαι κανένας τύπος περιπετειώδης (θα ήθελα), ούτε επειδή δεν θέλω να πάνε τα νιάτα μου χαμένα εδώ. Τα νιάτα μου θέλω να πιστεύω ότι δεν πήγαν χαμένα με την έννοια που το λένε οι εικοσάρηδες που ξέρουν ότι εδώ δεν θα έχουν το μέλλον που φιλοδοξούν. Ούτε θέλω να φύγω επειδή νομίζω πως «κάπου» είναι καλύτερα.
Ο κόσμος καταστρέφεται και ασφυκτιώ που κανένας δεν το βλέπει ή δεν το λέει.
Πουθενά δεν είναι καλύτερα.
Νοιάζομαι για τους κινέζους, για τους κατοίκους του Σουδάν (και των δύο), για τους ιθαγενείς όλης της Γης που αφανίζονται, για τους παλαιστίνιους που δολοφονούνται, για τους αμερικάνους που μαλακίζονται (εντάξει όχι όλοι, αλλά εκεί «θερίζει» το φαινόμενο). Νοιάζομαι και ασφυκτιώ για όλα όσα αντιλαμβάνομαι.
Με βασανίζει και τρέμω από τα νεύρα μου που δεν μπορώ να κάνω κάτι για όλα αυτά εκτός από το να γράφω ή να αναδημοσιεύω λόγια, άρθρα, ιδέες.

Θέλω να φύγω γιατί, παρά τον κυνισμό που καλλιεργώ, όπου και να πάω, ό,τι και να συναντήσω, όσα σκατά και να φάω, δεν θα είμαι στην χώρα μου.
Αυτά συμβαίνουν. Είναι γεγονότα.
Όμως η κατάντια της Ελλάδας, εκτός από θλίψη, ανησυχία, απογοήτευση, θυμό, προβληματισμό, αμφιβολίες, βεβαιότητες (προσθέστε ό,τι θέλετε, ακόμα και την ελπίδα), η Ελλάδα λοιπόν, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, κάνει αυτό που πιστεύω ότι δεν γίνεται να προκαλέσει καμμία άλλη χώρα (δεν προλαβαίνει):
Με πονάει. Κυριολεκτώ.

Η ελπίδα, λένε, πεθαίνει τελευταία. Κανένας δεν έχει πει πάντως ότι είναι αθάνατη.
Η δική μου ελπίδα λοιπόν πεθαίνει, όχι κάθε ξημέρωμα αλλά κάθε φορά που κατάφωρα παρουσιάζεται μπροστά σε όλους μας, και όλοι θα έπρεπε να μπορούν να το δουν, ο «οδικός χάρτης» καταστροφής αυτής εδώ της χώρας.
Όχι κατ’εξαίρεση, όχι από κάποια ξεχωριστή ιδιότητα των κατοίκων της -όλοι οι λαοί έχουν ξεχωριστές ιδιότητες και περηφάνια και αξιοπρέπεια αλλά όπως είδαμε κάποιος χέστηκε.
Η καταστροφή της Ελλάδας, όπως πολλών άλλων χωρών είναι «μέσα στο πρόγραμμα».
Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να το βλέπω, δεν θέλω να το ζω κι εντέλει δεν θέλω να το ανέχομαι αφού νοιώθω τόση βασανιστική αδυναμία να κάνω κάτι αποτελεσματικό.
Θα με πονάει όπου κι αν πάω πιθανότατα, όμως ο εγωισμός μου λέει πως δεν θα εμφανίζομαι σαν να ανέχομαι την κοροϊδία, την περιφρόνηση, την προσβολή, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό, τις προδοσίες, τον παραλογισμό, τα δήθεν αδιέξοδα, τις μη αναστρέψιμες καταστροφές και τελικά τον απροκάλυπτο χλευασμό. Προδιαγεγραμμένο σχέδιο για όλον τον κόσμο, αλλά πώς να το αποδείξεις; Κυρίως δε, πώς να το αποτρέψεις;
Άνθρωποι συμβιβασμένοι ή πλανημένοι ή αδιάφοροι ή εξουθενωμένοι ή χαροκαμένοι ή πεθαμένοι ή φοβισμένοι ή τρομοκρατημένοι από καλοπληρωμένους δολοφόνους και τρελούς˙ όλοι βολικοί για το σχέδιο.

Λίγη σημασία έχει για την Γη το πού θα κατοικήσω εγώ.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετακινούνται και ο «πολιτισμός» που κατάφεραν να φτιάξουν τα ανθρωποειδή τούς θεωρεί μύγες, χωρίς υπερβολή.
Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν μύγες (ή σαν κρέας), μόνο που δεν το καταλαβαίνουν φοβάμαι.
Μέσα στο σύννεφο υπάρχει η βεβαιότητά μου πως μετά από λίγους αιώνες, αυτό που σήμερα ονομάζουν ευρωπαϊκή ένωση, θα έχει καταγραφεί στην ίδια κατηγορία με την μεγάλη πανούκλα. Επιπλέον, ο περίφημος «δυτικός πολιτισμός» (αυτό κι αν είναι βλασφημία!), θα διδάσκεται ως θλιβερό και αποτυχημένο στάδιο κατά την πορεία εξέλιξης του ανθρώπου.
Τα πιστεύω αυτά ή τα ελπίζω, έτσι, επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος δημιουργεί λύτρωση έστω και για όταν θα έχει περάσει στην ανυπαρξία;
Οι βεβαιότητές μου είναι πρώτον, πως μέχρι τότε δεν θα ζει κανένας απ’όσους θα διαβάσουν αυτές τις αράδες (τι πλήγμα για την ματαιοδοξία μου!) και δεύτερον, πως κι αν δεν γίνει έτσι, πάντως θα έπρεπε.

Η ελπίδα ψυχορραγεί γιατί είναι γερό κόκκαλο αλλά ένα έχω να της πω: Κοπελιά, είσαι κι εσύ θνητή -εκτός από μεγάλη πουτάνα.

Αν δεν υπερασπιστείς το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει

A high tide energized by storm surges washes across Ejit Island in Majuro Atoll, Marshall Islands on March 3, 2014, causing widespread flooding and damaging a number of homes. Officials in the Marshall Islands blamed climate change on March 5, 2014, for severe flooding in the Pacific nation’s capital Majuro which has left 1,000 people homeless. Climate change is a major concern for Pacific island states such as the Marshals, Kiribati and Tuvalu, where many atolls are barely a metre (three feet) above sea level and risk being engulfed by rising waters. AFP PHOTO/GIFF JOHNSON (Photo credit should read GIFF JOHNSON/AFP/Getty Images)

Τα προβλήματα που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή είναι πλέον γνωστά και έχουν επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων παγκοσμίως.
Ναι, και η λιγότερο “ευάλωτη” Ευρώπη και βεβαίως η Ελλάδα, αντιμετωπίζουν τα τελευταία χρόνια όλο και εντονότερες κλιματικές διακυμάνσεις που απειλούν το περιβάλλον μας και ως εκ τούτου τον τρόπο ζωής μας όπως τον γνωρίζουμε, ενώ  κοστίζουν ανθρώπινες ζωές.
Οι θάνατοι και οι καταστροφές μπορούν να συγκριθούν με αυτές των περιφερειακών πολέμων οι οποίοι, παραδοσιακά, είναι στενά συνδεδεμένοι και με τα αποθέματα πετρελαίου.
Ανθρώπινες απώλειες εις διπλούν, με απώτερο σκοπό -φυσικά- τα ασύλληπτα κέρδη.
Εκτός από κύκλους που αποκομίζουν κέρδη από τα ορυκτά καύσιμα, αρκετοί απλοί άνθρωποι παραμένουν σκεπτικιστές σχετικά με την αλήθεια και τα όποια συμφέροντα μπορεί να εξυπηρετεί μια παγκόσμια “υστερία” περί την κλιματική αλλαγή.
Η κατάργηση -αν είναι δυνατόν- της χρήσης ορυκτών καυσίμων, θα μειώσει τις εκπομπές διοξειδίου τού άνθρακα (CO2) στην ατμόσφαιρα κι αυτό με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να είναι αρνητικό.
Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, όσο ουτοπική κι αν μοιάζει υπό την σκιά των τεράστιων συμφερόντων, μόνο θετική μπορεί να αποβεί.
Σε κάθε περίπτωση, οι παντός είδους αγώνες, κινητοποιήσεις και συμμετοχές με οποιονδήποτε τρόπο υπέρ της σωτηρίας του πλανήτη, δεν είναι μάταιοι -καμμία άσκηση πίεσης από τους απλούς ανθρώπους σε κυβερνήσεις δεν είναι μάταιη.
Μια πρόσφατη εκστρατεία του Avaaz, στην οποία μπορούμε όλοι να συμμετάσχουμε (δείτε εδώ και εμπνευστείτε για τρόπους δράσης εδώ), αφορά στην διοργάνωση κινητοποιήσεων σε πολλές πόλεις παγκοσμίως.
Οι κινητοποιήσεις θα κορυφωθούν κατά την Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, η οποία για το 2015 θα γίνει στο τέλος Νοεμβρίου στο Παρίσι και θεωρείται αποφασιστική, κομβική και κρίσιμη, για τις συμφωνίες μεγάλων ρυπαντών όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα προς την κατεύθυνση της καθαρής ενέργειας.

Οι πολίτες, οι άνθρωποι, οι λαοί, μπορούν να υπερασπιστούν τις ζωές τις δικές τους και των επόμενων γενεών, υπερασπιζόμενοι την Γη. 

 

Ελλάδα-Ευρωπαϊκή Ένωση: Δαυίδ και Γολιάθ ή Σαμψών και Δαλιδά;

Η κοινή γνώση που έρχεται όλο και συχνότερα στο προσκήνιο και γίνεται επιχείρημα για εκφοβισμό ή με μια μοιρολατρική χροιά, είναι πως η Ελλάδα δεν παράγει και είναι μια χώρα εξαρτημένη από τις εισαγωγές. Οι οποίες εισαγωγές εννοείται πως απαιτούν χρήμα φρέσκο και ζεστό, το οποίο όμως σε μια χώρα η οποία «δεν παράγει» πρέπει να προέλθει από δανεισμό.

Παραγωγή-Τουρισμός-ΕΕ

Χωρίς να υπάρχει ανάγκη άλλης απόδειξης πλέον, αφού έχει γίνει προφανές τα τελευταία χρόνια των μνημονίων αλλά και του υπερδανεισμού που οδήγησε σ’ αυτά, ο δανεισμός-διάσωση οδηγεί σε περαιτέρω οικονομική εξάρτηση, ανάγκη δανεισμού και τελικά υποτέλειας. Πλέον, όχι μόνο πρέπει να γίνουν περικοπές για να πληρωθούν δάνεια ή τόκοι ή ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών, αλλά οι δανειστές έχουν (ωμό, παρεμβατικό και, υποτίθεται, δικαιωματικό) λόγο σε τομείς διακυβέρνησης.

Θεωρητικά, ο δανειζόμενος-χώρα δέχεται υποδείξεις μεν αλλά και προσαρμόζει τις πολιτικές του στην κατεύθυνση τής «δημιουργίας χρήματος».
Το αδιέξοδο που έγινε -ακόμα πιο- προφανές λόγω μνημονίων λοιπόν είναι η απουσία παραγωγής, παραγωγικών διαδικασιών, παραγωγικών τομέων, διάφορων του τουρισμού. Οι δύο φαύλοι κύκλοι που ανοίγονται:
Ο τομέας του τουρισμού είναι ασφαλώς πεπερασμένος.
Τα ελληνικά νησιά προσελκύουν τουρίστες για τρεις ή τέσσερεις μήνες. Επιπλέον, ο τουρισμός μέσων/υψηλών εισοδημάτων στοχεύει σε τεράστιες και τερατώδεις ξενοδοχειακές μονάδες.
Είναι επίσης κοινή γνώση ότι ελάχιστα χρήματα διοχετεύονται στις τοπικές κοινωνίες αφού τα all inclusive «πακέτα» διακοπών περιορίζουν τους τουρίστες στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις.
Η φήμη των ελληνικών νησιών συνίσταται μεταξύ άλλων και στην γραφικότητα και στις φυσικές ομορφιές οι οποίες είναι ασύμβατες ή καταστρέφονται από τις ακαλαίσθητες και περιβαλλοντικά εγκληματικές ξενοδοχειακές υπερμονάδες. Η υπερεκμετάλλευση θα κατέστρεφε (και πιθανόν να το κάνει) αυτό που εξαιρετικά προσβλητικά, κατά την άποψή μου, αποκαλούν «βαριά βιομηχανία της χώρας» αλλά και την ίδια την χώρα ως τόπο διαμονής των κατοίκων της.
Ναι, γκαρσόνια (και γκαρσόνες μην ανησυχείτε) της Ευρώπης.
Ουδέναν προβληματίζει το ότι Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και βεβαίως Τουρκία, διαθέτουν και άλλους παραγωγικούς τομείς και παράλληλα πολύ ανεπτυγμένο τουρισμό;

Αγροτική και βιομηχανική παραγωγή δεν υπάρχουν. Επίσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, ο τομέας των νέων τεχνολογιών είναι ένα ολιγοπώλιο στο οποίο ελάχιστες χώρες έχουν δυνατότητες και υποδομές να διεισδύσουν. Ακόμα κι αν η Ελλάδα εκπαιδεύει, για την ώρα τουλάχιστον, επιστήμονες, η αγορά εργασίας γι’ αυτούς εντός της χώρας είναι ανύπαρκτη. Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί λοιπόν είναι: Γιατί έχουν μηδενιστεί η αγροτική και η βιομηχανική παραγωγή;

Ευρωπαϊκή Νομοθέτηση και Εθνική Πολιτική

Όπως γνωρίζουμε όλοι, η παραγωγή είναι αλληλένδετη με την ζήτηση-κατανάλωση.
Η ΕΕ, ακόμα από τα πρώιμα στάδιά της, προβλήθηκε και θα αποτελούσε Ενωμένη Αγορά, θεωρητικά, τόσο προϊόντων και υπηρεσιών όσο και εργασίας.
Από την εποχή των διαφημίσεων-προπαγάνδας υπέρ της εισόδου της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, έγινε προσπάθεια να παραπειστούν οι ανεπαρκώς ενημερωμένοι (γιατί κανένας δεν τους έλεγε την αλήθεια) έλληνες και να δημιουργηθεί δίκτυο «ημετέρων» που θα επωφελούνταν -κοντόφθαλμα μεν αλλά, όποιος έχει διασυνδέσεις (επίσης) επιπλέει με όλους τους καιρούς.

Οι επιδοτήσεις οι οποίες δημιούργησαν μια τάξη νεόπλουτων πρώην αγροτών έχουν δημοσιοποιηθεί και γνωστοποιηθεί τόσο εμφατικά με σκοπό να στραφεί η κοινή γνώμη γι’ ακόμα μια φορά εναντίον περιορισμένου και εντοπισμένου πλήθους που εντάσσεται στην κατηγορία των τάχα επιτήδειων που είτε ήταν δόλια εφευρετικοί ή πατρωνάρονταν από κυβερνητικούς και διοικητικούς παράγοντες.
Ο απώτερος σκοπός ήταν να αποκρυβεί η συνολική εικόνα.

Και η συνολική εικόνα είναι πως, οι ευρω-ενωσιακές πολιτικές, διαμορφώθηκαν με την συναίνεση ελληνικών κυβερνήσεων των οποίων τα μέλη ουσιαστικά δεν ασκούσαν πολιτική αλλά συμφωνούσαν (ναι σε όλα) και με κυρίαρχο κριτήριο ό,τι απέφερε κέρδη σε ημετέρους ή στους ίδιους, ακόμα και με καταστροφικές επιπτώσεις σε βάθος χρόνου λίγων δεκαετιών.

Ευρωπαϊκό Όραμα, Στρατηγικές και Συμμόρφωση

Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ, από την ίδια την λειτουργία και τους σκοπούς της επιδιώκει να «μοιράσει» τους τομείς παραγωγής και τα παραγόμενα προϊόντα στις χώρες-μέλη.
Με απλά λόγια, δεν μπορούν να παράγουν και να διοχετεύουν στην «κοινή αγορά» όλοι πορτοκάλια ή ροδάκινα ή κρασιά ή τυριά ή αυτοκίνητα ή ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές ή ιατρικές υπηρεσίες ή τουρισμό ή είδη ένδυσης και υπόδυσης ή ψάρια -και θα μπορούσε να ακολουθήσει μακρύς κατάλογος.
Σε συνέχεια των περίφημων επιδοτήσεων, επιβλήθηκαν πρόστιμα σε καλλιέργειες ή παραγωγικές δραστηριότητες που συνεχίζονταν αντίθετα με τις κοινοτικές οδηγίες. Καταληκτικό πλήγμα για την γεωργία, πάλι με ελληνική καταστροφική συνενοχή, η Κοινή Αγροτική Πολιτική το 2014.

Με πολύ-πολύ απλά λόγια, αν ο οποιοσδήποτε έλληνας διαπραγματευτής πρότεινε τώρα, για παράδειγμα, το εξής:
«Θα αυξήσουμε τις ναυπηγήσεις πλοίων στα ναυπηγία μας που μουχλιάζουν κι αραχνιάζουν», τι θα συνέβαινε;
Το loop (κάτι σαν φαύλος κύκλος όπως ξέρουμε) είναι:
Αχρήστευση παραγωγικών τομέων και μονάδων
Απαξίωση του ανθρώπου ως παραγωγικής δύναμης στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και
Υποχρεωτική λόγω δανείων διάθεση περιουσιακών στοιχείων (και όχι βεβαίως μόνο κτηρίων!) σε «ξένους επενδυτές».
Πολύ απλό για να γίνει αποδεκτό από εκείνους που δυσπιστούν στο απλό και πιστεύουν ό,τι δεν καταλαβαίνουν;

Το εξώφθαλμο λοιπόν φαινόμενο της μηδενικής παραγωγής στην Ελλάδα, έχει τις απαρχές του στην νομοθέτηση της ΕΕ. Όμως οι ευρωενωσιακοί μηχανισμοί δεν είναι ρομπότ που παίρνουν αποφάσεις χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση.
Εδώ γράφουμε με την παραδοχή ότι οι αποφάσεις αυτές εκπορεύονται από μια αντίληψη φιλελεύθερων/νεοφιλελεύθερων αρχών αλλά και παγκοσμιοποίησης, όπως ρητά διατυπώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και σύμφωνα με την επίσημη στρατηγική της ΕΕ για το 2020.

Η στρατηγική εγκαινιάστηκε το 2010 και: Τον Μάρτιο 2014, τέσσερα χρόνια αφότου ξεκίνησε η υλοποίηση της στρατηγικής, η Επιτροπή εξέδωσε την ανακοίνωση «Απολογισμός της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Τον Μάιο 2014, ξεκίνησε δημόσια διαβούλευση η οποία θα τροφοδοτήσει την ενδιάμεση επανεξέταση της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Η διαβούλευση αυτή θα διεξάγεται μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2014.[1]

Και είναι «κακή» αυτή η στρατηγική; Κι αν ναι γιατί;

Έχουμε όλοι ακούσει να μιλούν για την «Ευρώπη των δύο ταχυτήτων». Είναι απορίας άξιο πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι και δεν φαίνεται να είναι μόνο δύο.
Οι λεγόμενοι «πυλώνες», επτά τον αριθμό, που περιγράφονται σε προβλέψεις και στα σενάρια (Τεχνολογική Προοπτική Διερεύνηση-Foresight) ή οι πολιτικές και οι νομοθετήσεις, βρίσκουν κάθε φορά την Ελλάδα, τουλάχιστον απροετοίμαστη ή προσκολλημένη σε παλαιο-πολιτικές (όχι του είδους που επικρίνουν ΜΜΕ και φιλελεύθεροι).
Λίγα στοιχεία προσπάθησα να δώσω στο άρθρο “Ελλάδα 2021 Χώρα ή Εφιάλτης;”
Αν θέλετε διαβάστε.

Η Ελλάδα, σύμφωνα με προβλέψεις αλλά και μελέτες/διερευνήσεις/εκθέσεις από επιστημονικές ομάδες, ήταν και παραμένει «ανοργάνωτη».
Κι αυτό δεν είναι κατακριτέο επειδή δεν είναι «κομψό» αλλά επειδή μπροστά σε κάθε αποφασιστική χάραξη στρατηγικής και λήψης αποφάσεων, αποτελεί παράγοντα που τείνει στο μηδέν (κατά τα μαθηματικά) τής υπεράσπισης των συμφερόντων της.
Δεν είναι απλούστευση να δεχθούμε ότι τον ρόλο που έπαιξαν τις περασμένες δεκαετίες οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί, πλέον παίζουν τα πακέτα διάσωσης. Μοιραία; Αναπόδραστα; Δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι αναλογίες εντός ΕΕ και όχι μόνο όπως έχουν διαμορφωθεί (και παγιοποιηθεί;) στον χρόνο ζωής της, ίσως και στην σύλληψή της.
Οι αναλογίες «δημοκρατικά», δηλαδή πληθυσμιακά, λειτουργούν υπέρ των ισχυρών.
Οι αποφάσεις μοιάζουν να λαμβάνονται με βάση «το δίκαιο του ισχυροτέρου» -όπως στην ζούγκλα- ΚΑΙ για τον απλό λόγο ότι ο ήδη αδύναμος και με μικρή επιρροή (π.χ. Ελλάδα) βρίσκεται σε καθεστώς οικονομικής εξάρτησης.

Οι μηχανισμοί χαράζουν στρατηγικές, αποφασίζουν και νομοθετούν, οι ευκαιρίες για κρατικά-εθνικά επωφελείς και ουσιαστικές παρεμβάσεις συνεχίζουν να χάνονται στην σύγχυση των διαπραγματεύσεων και υπό τον φόβο χρεωκοπιών.

ΟΝΕ: Η Εμβάθυνση ως Οριστικό Τέλος της Ελπίδας;

Ποιός γνωρίζει στην Ελλάδα το Σχέδιο για την ενίσχυση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης από την 1η Ιουλίου 2015 (της 22 Ιουνίου 2015[2]) σύμφωνα με την Έκθεση των Πέντε Προέδρων;

Ποιός είναι ενημερωμένος ότι:
Σήμερα (22.6.2015!), οι πέντε Πρόεδροι – ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-ClaudeJuncker, από κοινού με τον Πρόεδρο της Συνόδου Κορυφής για το ευρώ, DonaldTusk, τον Πρόεδρο του Ευρωομάδας, JeroenDijsselbloem, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, MarioDraghi, και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, MartinSchulz – έδωσαν στη δημοσιότητα τα φιλόδοξα σχέδιά τους για το πώς θα επιτευχθεί η εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) από την 1η Ιουλίου 2015 και πώς θα ολοκληρωθεί το αργότερο έως το 2025. (;)
Ποιός μπορεί να αποφανθεί με βεβαιότητα που να αντλείται από προοδευτικές πεποιθήσεις και όχι από υποταγή στον νεοφιλελευθερισμό ότι, το συγκεκριμένο και τα εκατοντάδες κείμενα που υπάρχουν σε κοινή θέα μεν αλλά ποτέ δεν γίνονται γνωστά στους λαούς, δεν αποτελεί μια ακόμα ή την τελευταία φτυαριά χώμα στον τάφο τού μέλλοντος της Ελλάδας;
α. Ότι το Στάδιο 1 ή «εμβάθυνση στην πράξη» ορίζεται χρονικά από 1 Ιουλίου 2015 έως 30 Ιουνίου 2017 δεν οδηγεί κανέναν σε προβληματισμό σχετικά με τον χρονισμό; (Σύμπτωση με το τελεσίγραφο, το δημοψήφισμα και όσα συμβαίνουν τώρα).
β. Ότι το εν λόγω στάδιο περιγράφεται:
Με βάση τα υφιστάμενα μέσα και τις ισχύουσες Συνθήκες, επιδίωξη είναι η τόνωση της ανταγωνιστικότητας και της διαρθρωτικής σύγκλισης, η επίτευξη υπεύθυνων δημοσιονομικών πολιτικών τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο της ζώνης του ευρώ, η ολοκλήρωση της Χρηματοοικονομικής Ένωσης και η ενίσχυση της δημοκρατικής λογοδοσίας,
χρειάζεται εμμονή σε σενάρια συνομωσίας για να δημιουργήσει «απορίες»;;

Η ΟΝΕ, η οποία απαιτεί «υπεύθυνες δημοσιονομικές πολιτικές», μήπως δεν ήταν επακριβώς αλλά έγινε (πολύ-πολύ ως ανησυχητικά πρόσφατα) μια φυλακή για τα «ανεύθυνα» και τα «μη πρόθυμα» μέλη της ακριβώς την ώρα που το “διακύβευμα”-χαμαιλέοντας  περιελάμβανε και την ερμηνεία μέσα ή έξω από ΕΕ και ευρώ;

[Σε σχεδόν «καρμικό» συγχρονισμό με το γράψιμο τού παρόντος, ο «φορέας» της ευρω-ενωσιακής «φωνής», δηλαδή ο επικεφαλής του ποταμιού, δίνει συνέντευξη τύπου -Τρίτη 21.7.2015, ώρα 13:00].

Εκτός ΕΕ και Ευρωζώνης

Ένας επιπλέον παράγοντας που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι εκτός από την, επονομαζόμενη καταστροφική για την οικονομία, έξοδο από την ευρωζώνη, από την ΕΕ ή και από τα δύο έχει πολλές πιθανότητες να σημαίνει επίσης ότι:
1) Τα παραγόμενα προϊόντα θα πρέπει να διοχετευθούν σε αγορές εκτός ΕΕ, αφού δεν θα μπορούν να πουληθούν γιατί δεν θα αγοράζονται εντός ΕΕ. 
2) Οι αγορές που είναι ελεύθερες, σε μεγάλο ποσοστό είναι «επικηρυγμένες» από τους συμμάχους της ΕΕ, το ΝΑΤΟ.
3) Ο ρόλος του ΝΑΤΟ είναι τόσο συνδεδεμένος με την ΕΕ ώστε στην Ουκρανία για παράδειγμα υποκινήθηκε αποσταθεροποίηση που πλέον είναι πόλεμος.
Αυτό δεν αποτελεί υπαιτιότητα της Ρωσίας και όσοι δεν είναι υποχείρια ή λειτουργοί της προπαγάνδας, το γνωρίζουν ή μπορούν να ενημερωθούν και να το μάθουν.
4) Ο εξ ανατολών κίνδυνος, η Τουρκία, ασφαλώς δεν παραμένει εκτός ΕΕ λόγω απλοϊκών αιτίων όπως ανθρώπινα δικαιώματα ή σχέσεις με την χώρα-μέλος Ελλάδα.
Εξυπηρετεί, όπως έχει, την εξάρτηση της Ελλάδας από την ΕΕ και για λόγους ασφαλείας. Μιας ασφάλειας που απειλείται από τους ίδιους τους συμμάχους.
Όχι, δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στο νόημα και την αλήθεια τού γραφικού μεν αλλά εύστοχου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Επί Προσωπικού

Όσο γράφω, μοιάζει να ξεπερνάει τις συγγραφικές, ερευνητικές, δημοσιογραφικές και γνωστικές δυνατότητες ενός και μόνο ατόμου η κάλυψη όλων των παραμέτρων τού θέματος.
Χωρίς αναγκαία στοιχεία κινδυνεύει φοβάμαι να εκληφθεί ως ιδεοληψίες και μεροληπτικές απόψεις.
Γι’ αυτό, προσκαλώ και παρακαλώ για την συμβολή όποιου έχει ανάλογα ερωτήματα και θέλει και μπορεί, να προσθέσει τεκμηριωμένα στοιχεία. 
 
Ωστόσο, για όσους δεν πιστεύουν μοιρολατρικά σε μεγάλες δυνάμεις και συμφέροντα -υπάρχουν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οφείλουμε τυφλή αποδοχή ή και υποταγή- υπάρχει τόσο πολύ υλικό που χρήζει διερεύνησης, ώστε αναρωτιέμαι και αμφιβάλλω αν υπάρχουν μεμονωμένα πρόσωπα που να το κατέχουν στο σύνολό του.

Μετά από αυτή την εμβριθή όσο και περιορισμένη αναλογικά με το θέμα ανάλυση, με απογοήτευση και παράδοση μπορεί κάποιος να σκεφτεί για την Ελλάδα, τις κυβερνήσεις της και τους έλληνες:
«Πού πα’ ρε Καραμήτρο;»
Αν είναι έτσι, μπορούμε επίσης να μην έχουμε εκλογές, να παραιτηθούμε από την άσκηση οποιασδήποτε κριτικής και να αποδεχθούμε τους όρους σαν μοίρα -ή, εναλλακτικά να βρούμε δουλειά σε τουριστικά και νοσηλευτικά επαγγέλματα, που έχουν τιμητική και προνομιακή θέση (για έλληνες ή για όλους;) στους επίσημους ιστότοπους αναζήτησης εργασίας εντός ΕΕ (Eures).

Υ.Γ. Σαν κερασάκι στην τούρτα τής πρόκλησης προς αναγνώστες, όποιος αρέσκεται να ερευνά, να αποδεικνύει ή να καταρρίπτει θεωρίες συνωμοσίας και διαθέτει παράλληλα πολύ γερές πηγές, ας αναζητήσει τους λόγους για τους οποίους η πρωθυπουργός επέλεξε το αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας αντί του πρωθυπουργικού σε πρόσφατο ταξίδι του που κατά -διαβολική;- σύμπτωση έγινε λίγο μετά τις συνομιλίες με τον Πούτιν.

[1] Ευρωπαϊκή Επιτροπή-Ευρώπη 2020 http://ec.europa.eu/europe2020/europe-2020-in-a-nutshell/index_el.htm

[2] European Commission http://europa.eu/rapid/press-release_IP-15-5240_el.htm

Inside Out Book Tag – Περί … ορέξεως, βιβλίων και ανάγνωσης

Όταν καταστάσεις, γεγονότα, σκέψεις και συναισθήματα συσσωρεύονται, απειλούν να γίνουν άμορφη μάζα και να εκτροχιάσουν την ικανότητα για συνθετική και αναλυτική σκέψη.
Αυτό περιγράφει μια χαρά τις τελευταίες εβδομάδες για μένα.
Επειδή έχω δυσανεξία σε ό,τι απειλεί την ψυχραιμία, την νηφαλιότητα και την κρίση μου (μπορώ πάντα να τα διαταράξω μόνη μου), συχνά αναζητώ εκτόνωση και διέξοδο.
Το γράψιμο είναι ιδανική συνταγή.
Ωστόσο, η «αγία» πρωτογενής δημιουργία μού φαίνεται ανεπαρκής.
Τα γεγονότα στην χώρα μας κυνηγούν το μυαλό και το υποχρεώνουν σε συλλογισμούς, προγραμματισμούς, υποθέσεις και συμπεράσματα που δεν τα προλαβαίνει ούτε πληκτρολόγιο, ούτε μολύβι.
Το γράψιμο μοιάζει περίπλοκη διαδικασία στις τρέχουσες συνθήκες, επειδή άλλο ξεκινάω να γράψω κι αλλού καταλήγω, ενώ τα … χιλιόμετρα διαβάσματος που συνήθιζα, γίνονται ξαφνικά εξουθενωτικά λόγω διάσπασης.
Με την τηλεόραση στο άλλο δωμάτιο, κολημμένη στις ενημερωτικές εκπομπές (της ΕΡΤ που δικαιώνει ευχάριστα οφείλω να πω), την ένταση στο 30, και με δύο pc πάνω στο γραφείο, με ανοιχτά 15 «παράθυρα» για να μην χάσω οξεία, δεν είναι εύκολη η συγκέντρωση. 

Για να εκτονώσω τον συσσωρευμένο «ατμό» που θολώνει το πεδίο, για να λαδώσω τα γρανάζια του μυαλού και για να κατεβάσω στροφές για λίγες ώρες, αποφάσισα να ανταποκριθώ στην πρόταση της καλής συναδέλφου Φανής (Της Φανής της φάνηκε ωραίο) και να απαντήσω σε ερωτήσεις περί προσωπικών βιβλιο-συνηθειών.
Την ευχαριστώ και από εδώ που με συμπεριέλαβε στο Inside Out Book Tag, το οποίο δεν ξέρω πού χρησιμεύει και πώς θα αξιοποιηθεί, έχει πάντως ενδιαφέροντα στόχο δηλαδή το βιβλίο -γενικώς- και τις συνήθειες όσων συμμετέχουν. 

Απαντώ λοιπόν στις προτάσεις-ερωτήσεις όπως τις δίνει και η Φανή. 

Παρουσίαση/Περίληψη στο οπισθόφυλλο των βιβλίων

Γι’ αυτό είναι εκεί, για να τις διαβάζουμε. Όταν ο τίτλος ή ο συγγραφέας άγνωστου έργου με κάνει να πάρω το βιβλίο στα χέρια, η επόμενη κίνηση είναι να το … τουμπάρω.
Αν όσα γράφονται είναι απογοητευτικά, του είδους «άλλο νόμιζα, άλλο είναι» λήγει η … γνωριμία.
Ανάλογα με το βαθμό που δικαιώνουν προσδοκίες και απαιτήσεις, η επόμενη κίνηση είναι το άνοιγμα σε τυχαίες σελίδες ή …
-κι εδώ απαντώ στο: 

Προτρέχεις ποτέ στην ανάγνωση; Έχεις διαβάσει το τέλος ενός βιβλίου πριν την ώρα του; 

… ακόμα και στο τέλος.
Αυτό το κάνω με την σχετική βεβαιότητα (και ελπίδα) ότι στις λίγες προτάσεις δεν περιλαμβάνεται κάτι που θα μου αποκαλύψει πάρα πολλά και με την περιέργεια αν θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει λόγους για να αποκτήσω/διαβάσω το βιβλίο.
Διευκρινίζω όμως ότι δεν κάνω ζαβολιές, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα ή είδος με αγωνία, δράση και περιπέτεια -που μου αρέσουν. 

Νέο βιβλίο: σε τι μορφή το προτιμάς; audio-book, e-book, paperback ή hardback; 

Παραδόξως, ενώ διαβάζω δεκάδες άρθρα και αναρτήσεις σχεδόν σε καθημερινή βάση στο διαδίκτυο και μάλιστα με την μέθοδο «λίγο απ’ το καθένα ταυτοχρόνως και όλα μαζί», όταν πρόκειται για εκτεταμένο κείμενο στο οποίο θέλω να δώσω περισσότερη προσοχή και συγκέντρωση, το τυπώνω.
Τουλάχιστον ως αυτή τη στιγμή, θεωρώ απίθανο να θελήσω ή να καταφέρω να διαβάσω ολόκληρο βιβλίο σε μια οθόνη.
Θα το τυπώσω και θα πάει χαμένη η οικολογική προσέγγιση των e-books.
Επιπλέον, «παλιά», όταν μπορούσα να αγοράζω καινούργια βιβλία, απολάμβανα την μυρωδιά του χαρτιού, του καινούργιου βιβλίου, το να γίνεται (υλική) ιδιοκτησία μου και στην συνέχεια να περνάει στο μυαλό, πολύ συχνά και στην καρδιά και να αποκτά θέση στην βιβλιοθήκη.
Για τα audio-books δεν έχω άποψη. Μοιάζει ενδιαφέρον «να μην κάνω τίποτα εκτός απ’ το να ακούω και να απολαμβάνω ή να μαθαίνω» και ίσως να το προτιμήσω αν το βρω, αντί της μουσικής στα ακουστικά.
Όσο για το δέσιμο, το θεωρώ δευτερεύον. Ωστόσο τα χαρτόδετα έχουν πλεονέκτημα βάρους και προσφέρονται για μεταφορά και διάβασμα σε δημόσιους χώρους, ενώ τα σκληρόδετα έχουν, εκτός από βάρος, κύρος και πολυτέλεια (εντός εισαγωγικών και τα δύο).

Και με αυτό περνάω στο … 

Διαβάζεις σε δημόσιους χώρους ή προτιμάς στο σπίτι; 

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν μονίμως στην τσάντα μου είτε μικρά βιβλία ή/και εκτυπώσεις (όπως λέγαμε παραπάνω) που θέλω ή πρέπει να διαβάσω. Βρίσκω ευκαιρία στο μετρό συνήθως -γιατί στο λεωφορείο ζαλίζομαι. 

Με το καλύτερο ηχόχρωμά σου, διάβασε μας την αγαπημένη σου πρώτη πρόταση από ένα βιβλίο! 

«Μόλις είχε καταφέρει ν’ αποκοιμηθεί, ύστερα από μια πραγματικά δύσκολή νύχτα, όταν ξύπνησε από ένα μπουμπουνητό που ακούστηκε σαν κανονιά δίπλα στο αυτί του.» 

Αυτή είναι η πρώτη πρόταση (αφού έτσι θέλει η ερώτηση) από το βιβλίο Η ηλικία της αβεβαιότητας του αγαπημένου μου Αντρέα Καμιλλέρι κι έχω γράψει παλιότερα για το συγκεκριμένο βιβλίο, εκτός blog.
Ο Καμιλλέρι συνηθίζει να εισάγει τις περιπέτειες του Μονταλμπάνο με πεζές έννοιες και κυνικές εκφράσεις, κάτι που μου αρέσει.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ωστόσο, υπάρχει συναίσθημα και δράμα (με την καλή έννοια).
Ο αστυνόμος έρχεται αντιμέτωπος με τον συνδυασμό της ηλικίας, που είναι σε απόλυτο αριθμό μεγαλύτερη απ’ όσο θέλει ο ίδιος, και την καρδιά του που έχει την δική της ηλικία. Το θέμα του χρόνου που καταπιέζει την αγάπη μας για την ζωή και την ηλικία της καρδιάς μας, απασχολεί τον Μονταλμπάνο (υποθέτω και τον ίδιο τον Καμιλλέρι) στα πιο πρόσφατα βιβλία, όπως και στο Ήλιος του Αυγούστου για το οποίο είχα γράψει εδώ. 

Παίζει ρόλο για σένα αν ο συγγραφέας του βιβλίου είναι άνδρας ή γυναίκα; Τι συμβαίνει αν δεν είσαι βέβαιος/-η για το φύλο του; 

Ξεκίνησα να γράψω «καθόλου», όμως σκέφτομαι ότι διατηρώ μια δυσπιστία απέναντι στις γυναίκες συγγραφείς. Ίσως αν διευκρινήσω πως αφότου την πρωτοδιάβασα αγοράζω τυφλά τα βιβλία της Πατρίτσια Χάισμιθ που έχουν μυστήριο, πλοκή, δράση και ορθή, κατά την άποψή μου, χρήση αυτού που λένε «γυναικεία ματιά», να γίνομαι κατανοητή.

Αντί να κάνω (επι)κριτική στις γυναίκες συγγραφείς -όσες γνωρίζω για να εξηγούμαι-, προτιμώ να αναφερθώ σ’ ένα βιβλίο που μου δάνεισαν κάποτε και ήταν η δραματική ιστορία μιας μάνας στην Νότιο Αφρική του απαρτχάιντ.
Η προσέγγιση ήταν απερίγραπτα «γυναικεία» κι αν θυμάμαι καλά σε πρώτο πρόσωπο. Το εντυπωσιακό είναι πως το βιβλίο είναι γραμμένο από άντρα. Κρίμα που δεν το έχω για να γράψω περισσότερα.
Όσο για την διάκριση, δεν είναι της παρούσης και ίσως να παρεξηγηθώ αν επεκταθώ, καταλήγω όμως ότι αν δεν είμαι βέβαιη, καλώς. Τότε θα επιλέξω με τα κριτήρια που προανέφερα και … θα δείξει. 

Στις ερωτήσεις,

Κάνεις πρόχειρες σημειώσεις όταν διαβάζεις; Σου αρέσει να γράφεις σχόλια πάνω στα βιβλία σου ή τα διατηρείς πεντακάθαρα; Και 

Βιβλιοθήκη σε τάξη ή βομβαρδισμένη;

…είναι πλεονασμός στην περίπτωσή μου οι δύο απαντήσεις.

Τα βιβλία είναι για μένα αποκτήματα που υπερβαίνουν, επεκτείνουν και δίνουν νέο νόημα στην έννοια της ιδιοκτησίας (που ανέφερα πιο πάνω).
Αν και όταν θέλω να σημειώσω κάτι το κάνω σε ξεχωριστό χαρτί ή πόστ ιτ, δεν διπλώνω τις σελίδες, ούτε καν τα διπλώνω για να τα κρατάω με το ένα χέρι όπως τα περιοδικά και, όχι, ούτε τα δανείζω, κατά κανόνα.
Ακόμα κι όταν τα βάζω στην τσάντα για ανάγνωση έξω, τα τυλίγω με χαρτί για να μην παθαίνουν «ζημιές». 

Της «ασθένειας» εξομολογημένης, φαντάζεται κάποιος εύκολα την κατάσταση της βιβλιοθήκης.
Ειλικρινά λυπάμαι που τα βιβλία μου δεν είναι «αρκετά πολλά», ούτε οι βιβλιοθήκες μου αρκετά μεγάλες για να τα τακτοποιήσω αλφαβητικά ή με όποια άλλη μέθοδο ενδείκνυται.
Στο χώρο που έχω, τα τακτοποιώ όσο πιο πρακτικά μπορώ ώστε να εξοικονομώ χώρο, να μην καταστρέφονται και να μου αρέσει να τα κοιτάζω. 

Έχεις αγοράσει βιβλίο αποκλειστικά και μόνο για το εξώφυλλό του; 

Όχι, δεν θυμάμαι ούτε πιστεύω ότι θα έκανα τέτοια επιλογή/αγορά.

Υ.Γ: Αντί για απευθείας πρόταση σε συγκεκριμένους bloggers, προσκαλώ όποιον διαβάσει το κείμενο και ενδιαφέρεται, να συμμετάσχει.
Προς όλους λοιπόν:
Απευθύνω ανοιχτή πρόσκληση και ανυπομονώ να διαβάσω τις δικές απαντήσεις.

Ελληνικό Catch 22

Υπάρχει ένας όρος της λογικής που αποδίδει την παραδοξότητα μιας κατάστασης από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή εξαιτίας αντιφατικών και αντικρουόμενων κανόνων. Ονομάζεται Catch 22 και «συχνά ανακύπτει από κανόνες, κανονισμούς ή διαδικασίες στις οποίες υπόκειται ένα άτομο αλλά επί των οποίων δεν έχει κανέναν έλεγχο επειδή η μάχη εναντίον του κανόνα είναι η ίδια η αποδοχή του», σύμφωνα με την ερμηνεία της Wikipedia.
Στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Joseph Heller που εκδόθηκε το 1961 στις ΗΠΑ, οι ήρωες εκτίθενται σε απαιτήσεις από τις οποίες δεν μπορούν να διαφύγουν:
«Όποιος πιλότος ζητούσε ψυχική αξιολόγηση για παραφροσύνη -με την ελπίδα να μην βρεθεί αρκετά εχέφρων για να πετάει και ως εκ τούτου να απαλλαγεί από επικίνδυνες αποστολές- επιδεικνύει την λογική του κάνοντας αυτό το αίτημα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παράφρων».

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα και μετά και από διαρροές αλλά και επειδή ο κοινός νους και οι απόψεις οικονομολόγων δεν στάθηκαν ως τώρα ικανές αιτίες, το ΔΝΤ δημοσιοποιεί στοιχεία και παραδέχεται ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Ταυτόχρονα, τις όποιες διαδικασίες για να καταστεί βιώσιμο και να μπορέσει το ίδιο το ΔΝΤ να ξανα-δανείσει την χώρα πρέπει να τις κάνουν κάποιοι άλλοι.
Δηλαδή, και όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, δανεισμός για να συνεχιστεί ο δανεισμός.

Ο πιλότος-Ελλάδα, γνωρίζει ότι η πληρωμή είναι αδιέξοδη και προκειμένου να γλυτώσει την ζωή του ζητά ελάφρυνση ή αναδιάρθρωση ή όποια άλλη «λογική» αξιολόγηση δεν θα τον οδηγήσει στον θάνατο και διαπραγματεύεται γι’ αυτό ενώ γίνεται προφανέστατη η αδύνατη πληρωμή του χωρίς δανεισμό.
Ο κανόνας όμως λέει πως αφού ζητάς, ως σώφρων, απομείωση ή αναδιάρθρωση του χρέους, υποχρεούσαι πρώτα να δανειστείς, δηλαδή να παραμείνεις στον φαύλο κύκλο με τον ίδιο κίνδυνο για την ζωή σου.
Παράλληλα, η προσπάθεια λογικής αντίδρασης, διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις προσκρούει σε ανυπέρβλητα εμπόδια τα οποία ονομάζουν κανόνες οι οποίοι δεν μπορούν παρά να γίνονται σεβαστοί από όλους ανεξαιρέτως.
Εναλλακτικά, χρησιμοποιούν προσβολές για πολιτικά πρόσωπα, οι ίδιοι που συνεργάστηκαν αρμονικά με τους κλέφτες δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα. 

H Ελλάδα, το 2010 συμπλήρωσε το έσχατο στοιχείο ολοκλήρωσης του φαύλου κύκλου, του Catch 22, των δανεισμών.
Προηγούμενα στάδια υπήρξαν (ενδεικτικά και μη περιοριστικά):
– Η «επέλαση» των τραπεζών στην κατεύθυνση της πώλησης (για πώληση πρόκειται) δανείων, πιστωτικών καρτών και διευκολύνσεων. 
Η πρακτική αυτή είναι κοινή σε όλες τις δυτικές-νεοφιλελεύθερες οικονομίες και δεν είναι ασφαλώς έμπνευσης των τοπικών τραπεζών.
Αποφέρει κέρδη από επιτόκια και προμήθειες όταν ο δανειζόμενος αποπληρώνει, ικανότητα που οι τράπεζες σε κανονικές συνθήκες αξιολογούν και προβλέπουν.
Οι μη κανονικές συνθήκες όμως προέβλεπαν δανεισμούς ιδιωτών με ελάχιστο έλεγχο και απλοϊκά, για την τραπεζική πρακτική, κριτήρια.
Οι τράπεζες εκτέθηκαν σε κίνδυνο -θαυμασμός και ερώτημα, αφού αυτό σημαίνει άθλια ή καθόλου εφαρμογή κανόνων. Άρα, μήπως λελογισμένος κίνδυνος;;
– Η ταυτόχρονη άλλοτε μεθοδευμένη, άλλοτε «αυθόρμητη» διαφθορά πολιτικής και πολιτικών όντων, διαπλοκή (ΜΜΕ, πολιτικοί, τράπεζες) και η καλλιέργεια κλίματος υπερκατανάλωσης και δημιουργίας προτύπων, που δόμησε πρόσφορο υπόβαθρο για την οικονομική (αλλά και ηθική, αξιακή και κοινωνική) παρακμή.

Οι προθέσεις δεν είναι μόνο οικονομικές αφού η επιλογή οικονομικού μοντέλου είναι παρελκόμενο και ταυτοχρόνως θεμέλιος λίθος για την κοινωνικο-πολιτική κατεύθυνση -και το αντίστροφο.
Ότι η ΕΕ είναι ένας μηχανισμός που στοχεύει μελετημένα και με προδιαγραφές προς τον νεοφιλελευθερισμό είναι κοινή γνώση.
Αυτό που διαφεύγει από τον απλό πολίτη, ο οποίος σε έννοιες σαν κι αυτή υποψιάζεται κολασμένες κομματικές εμπάθειες, παρωχυμένες ιδεολογίες και υστερόβουλες προθέσεις «να τον κάνουν» αφρικάνο ή αργεντινό ή βενεζουελανό, είναι πως στο οικονομικό αυτό μοντέλο η σχέση κυρίαρχου-κυριαρχούμενου, δυνατού-αδύναμου, υπερβολικά πλούσιου-υπερβολικά φτωχού, ηγέτη-ακολούθου, δανειστή-δανειζόμενου, είναι ο κανόνας και όχι ατυχής συγκυρία ή ατύχημα. 

Επιπλέον, ο απλός άνθρωπος νοσταλγεί ή ως εκ της καταναλωτικής δεύτερης (πλέον) φύσης και της ανάγκης για «ασφάλεια», επιδιώκει προσωπική βολεψιά (χωρίς εισαγωγικά), επιβίωση, ζωούλα, τακτοποίηση, να τα ‘χει καλά με τους ισχυρούς, να γλύψει τα ψίχουλα κάτω απ’ το τραπέζι του πλούσιου, επειδή είναι πεπεισμένος ότι αυτό είναι πολύ καλό αντί για όσα έχει υποχρεωθεί να υποφέρει.
Υποχρεωτικά πρέπει κάποιος να του πει ευθέως:
Η εξαθλίωση χρησιμεύει, για την ακρίβεια είναι ισχυρό εργαλείο, ώστε να δημιουργηθεί η μοιρολατρία, η ηττοπάθεια, η έλλειψη εμπιστοσύνης σε τρίτους που τον ξεγέλασαν (ιδού κι άλλη χρησιμότητα της διαφθοράς), η έλλειψη εμπιστοσύνης στον ίδιο του τον εαυτό και στις μηδαμινές του δυνάμεις κι εν τέλει η συναίνεση.

Όταν προσφέρεται ένα μέσο όπως οι εκλογές και στην προκειμένη περίπτωση το δημοψήφισμα, ο απλός, κανονικός, μέσος άνθρωπος έχει μια ευκαιρία, παρά την όποια αδυναμία αισθάνεται, να κάνει κάτι απτό, συγκεκριμένο και χρήσιμο για τον ίδιο, αντίθετο με το δημιούργημα/τεχνούργημα του «άχρηστου».

Οι αποφάσεις που ταυτίζονται με εκείνων στους οποίους θέλει να μοιάσει δεν τον κάνουν αυτόν που θέλει να μοιάσει, όπως ο καταναλωτισμός και η αγορά μη αναγκαίων αγαθών δεν τον έκανε πλούσιο στο παρελθόν και όπως η συγκατάβαση της μαμάς του για την φωνή του δεν τον έκανε…δε βόις.

Για να επιστρέψουμε στο Catch 22, η υποστήριξη του Όχι έχει παρουσιαστεί ως μια καταστροφική επιλογή που όπως λένε οι πολέμιοί του θα οδηγήσει σε απύθμενη άβυσσο, στο πυρ το εξώτερο και σε δεινά που άλλοι ζουν επειδή τόλμησαν την υπέρβαση, το αδιανόητο και το «ανεπίτρεπτο» και απαλλάχθηκαν από τα χρέη.

Η χειραγώγηση είναι υπαρκτό πράγμα και δεν το δείχνουν μόνο τα έργα -συνήθως στην υπερβολή του. Χειραγώγηση είναι η χρήση αυθεντιών, προτύπων, ατόμων με επιρροή κάθε είδους και τύπου για να πείσουν υπέρ του ναι.
Ακούστηκε, για την ακρίβεια πολιτικός-υποστηρικτής τού ναι, χρησιμοποίησε το ίδιο επιχείρημα με την κυβέρνηση:
«Με το ναι θα πάμε και θα διαπραγματευτούμε σκληρά».
Σε τι θα βασίζεται η «σκληρότητα»; Στο ότι θα συμφωνούν με τις απαιτήσεις εκ των πρωτέρων; Θα εκτιμηθεί το ναι όσο η δουλικότητα του ανίκανου απέναντι στο αφεντικό;

Το παράλογο αντί να χορεύει στο παρασκήνιο της ανθρώπινης ζωής, έχει φωτιστεί πλέον από ένα υπέρλαμπρο φως και μας φτύνει στα μούτρα.
Ακόμα-ακόμα, «υπερήφανοι έλληνες» (με εισαγωγικά), καθόλου δεν σαστίζουν, εκνευρίζονται, σκέπτονται, αγανακτούν, προσβάλλονται όταν κατ’ επανάληψη, αξιωματούχοι εκτός χώρας επεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις και υποδεικνύουν στους ψηφοφόρους τι να ψηφίσουν.
Είναι αυτοί λιγότερο «μισητοί» από τα τρία άτομα που εκπροσωπούσαν την «τρόικα»; Επεμβαίνουν με καλές προθέσεις ξαφνικά;
Έχουν αλλάξει τα μέτρα και τα σταθμά;

Ο χρόνος για σκέψη μπορεί να μοιάζει ελάχιστος για κάποιους κι ελπίζω κι εύχομαι να διευκολύνουν οι πιο πάνω σκέψεις και πληροφορίες.
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες ακόμα που θα τις ακολουθήσουν αλλά θα μας έπαιρνε Κυριακή -κι ούτε καν.
Το Όχι είναι η περιουσία του καθενός, η προσωπική δήλωση εναντίον τού φόβου.
Είναι η άρνηση στην καθυπόταξη.

Υ.Γ. ή για την ακρίβεια προσθήκη επειδή όπως προανέφερα οι σκέψεις “τρέχουν”:
Το ίδιο αυτό Όχι λειτουργεί προσθετικά στην δύναμη (αντικειμενική και σε επίπεδο αυτοπεποίθησης) που έχει ο άνθρωπος που το επιλέγει, να κρίνει και να επηρεάσει τις αποφάσεις της κυβέρνησης τής χώρας του.

 

Διαρροή Εγγράφων: Γιατί ο Τσίπρας είπε Όχι – Γιατί η Γερμανία δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο κράτος

A general view shows a TV screen displaying Greek Prime Minister Alexis Tsipras announcing a bailout referendum on the Greek debt deal to take place on 05 July 2015, during a televised speech on the state TV ERT in Athens, Greece, 27 June 2015. Greek voters will decide in a referendum whether their government should accept an economic reform package put forth by Greece’s creditors, Greek Prime Minister Alexis Tsipras announced. Tsipras says he had already informed President Prokopis Pavlopoulos and the largest opposition party, the conservative New Democracy party, of the plans. EPA/SIMELA PANTZARTZI

Το πιο κάτω άρθρο το μετέφρασα από το ανεξάρτητο nsnbc του Christof Lehmann ο οποίος το υπογράφει.
Το αξιολόγησα ως εξαιρετικά ενδιαφέρον επειδή δίνει δύο σημαντικότατα στοιχεία τα οποία αφορούν τις τρέχουσες συνθήκες και υπό αυτές αποκτούν επιπλέον βαρύτητα, είτε ως αποκαλύψεις ή ως ιστορικά αλλά συγκαλυμμένα γεγονότα.
Τα σχόλια εννοείται ότι είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτα αλλά και απαραίτητα.

Μυστικά έγγραφα που κοινοποιήθηκαν στην Γερμανία και τα μέλη των κοινοβουλίων άλλων χώρων μελών της ΕΕ «μόνο για εσωτερική χρήση», διέρρευσαν στην ημερήσια γερμανική εφημερίδα “Süddeutsche Zeitung”.
Τα έγγραφα αποκαλύπτουν ότι τα 35 δισ. ευρώ για την Αθήνα, που διατυμπανίστηκαν σαν ευγενική βοήθεια και ειδικό επενδυτικό πακέτο, είναι κεφάλαια που δικαιούνται όλες οι χώρες μέλη της ΕΕ.

Επιπλέον, είναι απίθανο ότι η Αθήνα θα μπορούσε να ζητήσει αυτά τα ποσά και έγγραφα του ΔΝΤ αποκαλύπτουν ότι η Ελλάδα, ακόμα κι αν ακολουθούσε τα προτεινόμενα μέτρα λιτότητα δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει μέχρι το 2030. Αυτό που παραλείπεται από τον διάλογο είναι μια συζήτηση ΕΕ έναντι Αγγλο-Αμερικάνων και το γεγονός ότι η Γερμανία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κυρίαρχη απέναντι στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το επιθυμούσε.

Τα έγγραφα που διέρρευσαν δείχνουν επίσης ότι ούτε η παύση αποπληρωμής αποτελούσε μέρος των προτάσεων προς τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Cerstin Gammelin για την “Süddeutsche Zeitung” (γερμανική έκδοση). Την Παρασκευή το πρωί, τα μέλη του γερμανικού κοινοβουλίου έλαβαν ένα εμπιστευτικό μέιλ «μόνο για εσωτερική χρήση», που άρχιζε με μια κόκκινη επικεφαλίδα που δήλωνε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αγνοεί το περιεχόμενο των συνημμένων εγγράφων. Το μέιλ είχε τρία συνημμένα έγγραφα για το Euro-Group, μεταδίδει η Gammelin, προσθέτοντας ότι το περιεχόμενο αυτών των εγγράφων ήταν αυτά που η καγκελάριος Μέρκελ θα διατυμπάνιζε σαν «γενναιόδωρη προσφορά προς την Ελλάδα».

Η Μέρκελ θα ενθάρρυνε τον Τσίπρα να αποδεχθεί την προσφορά στην διάρκεια της συνόδου κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες την Παρασκευή.
Την Παρασκευή το πρωί, τα μέλη των κοινοβουλίων αρκετών χωρών-μελών της ΕΕ, βρήκαν τα έγγραφα κατατεθειμένα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ στα μέιλ τους.
Οι υπουργοί οικονομικών θα έπρεπε να συζητήσουν τον προτεινόμενο «συμβιβασμό που θα είχε επιτευχθεί μετά από διαπραγματεύσεις μηνών» και αφού το ελληνικό Κοινοβούλιο θα έθετε την πρόταση για ψήφιση.

Ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απέρριψε τις προτάσεις και την ψήφιση στο κοινοβούλιο και αντ’αυτού κάλεσε σε δημοψήφισμα.
Τα έγγραφα που διέρρευσαν περιείχαν δισέλιδη ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, εννέα σελίδες «κατάθεση συμβιβασμού» στις οποίες οι θεσμοί απαριθμούν τα μέτρα τα οποία θα έπρεπε να λάβει η Ελλάδα άμεσα, όπως επίσης μια παρόμοια λίστα με άμεσα μέτρα με ύψος ποσού για τις παρουσιαζόμενες «μεταρρυθμίσεις» που παρουσιάζονταν ως αναγκαίες, σύμφωνα με την Gammelin:

Οι πιστωτές θα προσέφεραν στην Ελλάδα μια παράταση του προγράμματος μέχρι τον Νοέμβριο. Η υπολειπόμενη οικονομική βοήθεια από τα Ευρωπαϊκά Κεφάλαια Διάσωσης θα πληρωνόταν στην Ελλάδα μέχρι τον Οκτώβριο, μοιρασμένη σε τέσσερα μέρη.
Για τα εν λόγω, η Cerstin Gammelin σημειώνει ότι τα 35 δισ. που διαφημίστηκαν από τον ηγέτη των γερμανών Σοσιαλ-Δημοκρατών Gabriel βίσκονταν στην πρώτη σελίδα της περίληψης -αλλά όχι ως επενδυτικό πακέτο όπως διαφημίστηκαν.

Το πακέτο περιλαμβάνει «δικαιούμενες επιχορηγήσεις» τις οποίες η Ελλάδα θα δικαιούνταν να τραβήξει ούτως ή άλλως από τα Διαρθρωτικά Κεφάλαια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής -όπως και άλλες χώρες μέλη.
Τα έγγραφα, τα οποία εξετάστηκαν επίσης και από την βρετανική The Guardian επίσης αποκαλύπτουν ότι η Ελλάδα θα ήταν αδύνατον να ανταπεξέλθει μέχρι το 2030 ακόμα κι υιοθετούσε τα προτεινόμενα μέτρα λιτότητας και τις «μεταρρυθμίσεις».

Ένας παράγοντας που γενικά παραλείφθηκε από ευρωπαϊκά και αμερικανικά ΜΜΕ είναι ότι η Γαλλία (και άλλοι «σύμμαχοι της Γερμανίας») έθεταν ως προαπαιτούμενο για την επανένωση της Γερμανίας, ότι η Γερμανία θα καταργούσε το Μάρκο και θα αποδεχόταν το Ευρώ.

Ο γερμανός καγκελάριος Helmut Kohl σημείωνε ότι ο γάλλος πρόεδρος Mitterand εξέδωσε μια ελάχιστα συγκαλυμμένη απειλή, δηλώνοντας ότι εκτός κι αν η Γερμανία αποδεχόταν το Ευρώ, «θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί απομονωμένη όπως ήταν το 1913» (πριν τον Α’ ΠΠ). Ο Kohl περιέγραφε την κατάσταση ως «μια από τις σκοτεινότερες ώρες για μένα και την Γερμανία». Η Γερμανία, που είναι η ισχυρότερη οικονομία της ΕΕ έχει πληρώσει το υψηλότερο τίμημα για την διάσωση άλλων οικονομιών της ΕΕ ενώ η Γερμανία δεν μπορεί να δράσει ως κυρίαρχο κράτος, έχει κηρυχθεί εχθρική χώρα στον ΟΗΕ και στις παραγράφους 53 και 110 της Χάρτας του ΟΗΕ και δεν διαθέτει συμφωνία ειρήνης.

Μια ακόμα από τις λειτουργίες που έχουν παραλειφθεί από την «Ελληνική Τραγωδία» είναι αναμφισβήτητα η προσπάθεια να διασωθεί η υπεροχή του ΔΝΤ και του δολλαρίου έναντι της ΕΕ και να υπονομευθεί η αυξανόμενη τάση εντός της ΕΕ να αναζητήσει στενότερες σχέσεις μεταξύ της ΕΕ, της Ευρασίας και της Ευρασιατικής Ένωσης.

Απόδοση: Elisabeth P