Κάποια είδη ανθρώπων μπορούν να ορισθούν, να περιγραφούν απο την σχέση τους με τον καθρέφτη, πραγματικό ή θεωρητικό/φανταστικό.
Πρώτος παράγοντας είναι τι βλέπουν όταν τον κοιτάνε και δεύτερος τι θέλουν να βλέπουν.
Οι τυπικοί νάρκισσοι (ονομασία για τις ανάγκες του κειμένου), είναι και θα παραμείνουν ερωτευμένοι με το είδωλό τους. Ως εκ τούτου, ότι κι αν κάνουν, μόνο να επιβεβαιώσει ή να ενισχύσει τον έρωτά τους θα καταφέρει.
Η αυτοκριτική, η βελτίωση, η αμφισβήτηση είναι έννοιες άγνωστες-όταν δεν είναι ανεπιθύμητες. Πίσω απο το είδωλό τους δεν θα δουν και δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ την ύπαρξη άλλων ανθρώπων. Ακόμα και τους κόλακές τους δεν τους βλέπουν γιατί τους θεωρούν απόρροια της ίδιας τους της ύπαρξης.
Η αυταρέσκειά τους αρχίζει και τελειώνει σε ότι βλέπουν, ποτέ σε ότι υπάρχει.
Ό,τι κι αν πράξουν, όπως κι αν φερθούν, σε ότι κι αν καταντήσουν, εκείνοι αντικρύζουν τον έρωτα της ζωής τους στον καθρέφτη. Αυτοεπανάληψη, αυτοέρωτας, μηδενική εξέλιξη ή βελτίωση.
Πάμε στους άλλους.
Εκείνοι που θέλουν να δουν κάτι συγκεκριμένο, είναι βασανισμένοι. Είτε επειδή ποθούν να ερωτευτούν τελικά τον εαυτό τους, είτε επειδή αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν, είτε τέλος επειδή ό,τι και όσα κι αν επιτύχουν, ξέρουν πως υπάρχει και αναζητούν το επόμενο, το ανώτερο, το αυτο-εκπληρωτικό.
Αν, πότε και πώς θα το κατορθώσουν και αν, πότε και πώς θα το αποδεχθούν, είναι θέμα χαρακτήρα.
Στην ευχάριστη εκδοχή χαμογελούν, λένε “έδωσα την μάχη μου και σήμερα, μπράβο μου, συνεχίζω.” Χωρίς αυταρέσκεια, με αυτοεκτίμηση και πίστη στο σκοπό.
Δεν είναι τέλειοι, ούτε αδιάφθοροι. Σε όλη ή σε μέρος της ζωής τους, παίρνουν δύναμη απο τα επιτεύγματα όσο και απο τις ήττες τους. Ίσως να μην αντέχουν όλοι ως το τέλος. Κάποιοι, καθ’ οδόν συμβιβάζονται, φοβούνται, βαριούνται, εγκαταλείπουν επειδή κουράζονται ή απογοητεύονται. Το τι γίνονται μετά, είναι μια άλλη ιστορία.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν εκείνοι που η αυτοκριτική τούς εξαντλεί σε βαθμό που να μην βλέπουν καθαρά το είδωλό τους.
Χαρακτηριστικό τους είναι η αφόρητη κούραση γιατί πριν ακόμα εμπλακούν σε μάχη, νοιώθουν απογοητευμένοι απο την έκβασή της. Είτε νικήσουν, είτε ηττηθούν, ελάχιστα διαφοροποιούνται τα συναισθήματά τους.
Της νίκης έχει προηγηθεί τόση αυτοαμφισβήτηση που δεν μπορούν να την εισπράξουν ως τέτοια. Η ήττα απο την άλλη, αποτελεί την επιβεβαίωση των χειρότερων φόβων τους και ποτέ το κατά πενήντα τοις εκατό πιθανό αποτέλεσμα.
Δεν παραιτούνται εύκολα αν διαθέτουν πείσμα και ιδανικά, ζουν όμως μια καθημερινή ακύρωση σε βαθμό που το είδωλό τους να γίνεται αόρατο. Δεν έχουν εικόνα.
Η επιτυχία κρίνεται εκ του αποτελέσματος-πιστεύω. Πρόβλεψη είναι αδύνατον να υπάρξει.
Συμπάθεια ή αμφισβήτηση, απολύτως φυσιολογικές.
womaneveryday 
Pingback: Τι βλέπει ο καθρέφτης… |