Αυτογνωσία:Ελευθερία ή ΄Ηττα;

  
 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
  ΄Οταν μπορώ να κάνω αλλιώς, κάνω αλλιώς.
   Μάλλον εύκολα, απόλυτα εκλογικευμένα, αλλά όχι κυνικά. Δεν έχω εύκαιρους τους λόγους που διαμόρφωσαν αυτή την τάση. ΄Ισως τελικά να υπάρχουν στο χαρακτήρα μου και στοιχεία που δεν πηγάζουν απο εξωτερικές επιρροές. ΄Ισως ένα κομμάτι μου να είναι απολύτως δικό μου και να το ανακαλύψω, ίσως και όχι. Μόνο όταν νικήσω τους φόβους μου θα διαπιστώσω την ουσία μου αλλά φοβάμαι οτι τότε θα χρειαστεί να δω τον εαυτό μου γυμνό απο δικαιολογίες και ελαφρυντικά. Συμπεραίνω απ’ αυτό λοιπόν, οτι τα χρόνια της αθωότητας έχουν παρέλθει και στο εξής ούτε οι φόβοι μου θα αρκούν για να με προστατεύσουν. Δεν ξέρω τι θα αντικρίσω αν και όταν καταφέρω να σταθώ απέναντί μου. Είμαι ένας απ’ αυτούς που περιφρονώ και καταδικάζω;
   Για ποιό θα ντραπώ περισσότερο; Για το οτι είχα μούτρα να κρίνω ή για την άγνοιά μου και την έπαρση που αυτή επέτρεπε; Παραμένω αρκετά αφελής και φυγόπονη ώστε να σκέφτομαι οτι δεν είναι δυνατόν να είμαι χειρότερη απ’ αυτούς που στιγματίζω και προσπαθώ εδώ και μια ζωή να μην τους μοιάσω. Μήπως όμως το μόνο που έχω κάνει είναι να αποφεύγω τον εαυτό μου, αυτόν τον άγνωστο;
   Η θέση του παρατηρητή είναι πιο ξεκούραστη και ανώδυνη απο εκείνου που δρά, λειτουργεί και συμμετέχει. Ξέρω οτι σ’ αυτή τη θέση περιήλθα απ’ την ανάγκη μου να αυτοπροσδιοριστώ αφού δεν ήξερα τίποτα για το δικαίωμα να είμαι ο εαυτός μου.
Ορίστε λοιπόν! θα αποκτήσω αυτό το δικαίωμα και ήδη ανησυχώ μήπως δεν θέλω να κάνω χρήση του δικαιώματος λόγω απέχθειας, αντιπάθειας, απόρριψης προς το άτομο που θα φανερωθεί και θα είμαι εγώ. 
   Ποιόν δρόμο θα επιλέξω; Θα αναλάβω την ευθύνη και τη δέσμευση ή θα φύγω μακριά του, θα το αποποιηθώ και θα αναζητήσω μεταμφίεση;
   Ιδού η Ρόδος-και η Κως και όλα τα Δωδεκάνησα-ιδού και το πήδημα-που δεν ξέρεις αν θα σ’ αρέσει ή θα σε πονέσει ή και τα δύο.
   Μήπως, περισσότερο απ’ την αποκάλυψη με φοβίζει που θα αποδειχθεί λανθασμένη η κρίση μου; Μήπως είχα βολευτεί μια χαρά πίσω απ’ την κρίση και την κατάκριση; Ναι. Ωστόσο, το μαγικό της αποκάλυψης έγκειται στο οτι αν είμαι τόσο σκατά όσο φοβάμαι, θα αθωώσω τον εαυτό μου και θα συνεχίσω να εξασκώ την αλαζονεία μου. Αν πάλι υπάρχουν ψήγματα αλήθειας σε όσα ισχυριζόμουν και πρέσβευα μια ζωή, ε, τουλάχιστον θα είναι μέσα μου κι όχι γύρω μου εν είδει οχυρού.
Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος…
   Διάβασα χθές ένα ωραίο και παρηγορητικό: όταν ο Θεός σου δίνει ένα χάρισμα, σου παραδίδει και ένα μαστίγιο για να μαστιγώνεσαι. Το είχε πει ο Τρούμαν Καπότε.
Με παρέπεμψε στο περίφημο μαστίγιο της αυτοκριτικής και αυτοαμφισβήτησης. 
Ασφαλώς το εξετίμησα με την ελπίδα να έχω επίσης και το χάρισμα. Θα ήταν θλιβερό να μαστιγώνω κάτι άψυχο με την ψευδαίσθηση οτι θα ζωντανέψει. Αλλά πάλι, μήπως ο φόβος μου για το επαίσχυντο όν που θα βρω πίσω απο στρώματα υποκρισίας είναι αβάσιμος;
   Η λογική λέει οτι ο φόβος για κάτι που δεν ξέρεις αν υπάρχει είναι όντως αβάσιμος.  Περίμενε να το δεις και μετά χέζεσαι πάνω σου με την ησυχία σου.
  ΄Οταν φθάσεις πια στο σημείο να λαχταράς να είσαι ο εαυτός σου-φοβάμαι-δεν υπάρχει επιστροφή. ΄Οσο χάλια κι αν είναι αυτός που θα συναντήσεις, δυστυχώς έχεις χάσει το δικαίωμα της υπαναχώρησης. Εύχεσαι να συμφιλιωθείς και να κάνεις καλή χρήση, εμπιστεύεσαι τη δυνατότητα διορθωτικών κινήσεων, βασίζεσαι στο οτι δεν μπορεί να έχεις πέσει πολύ έξω όλη την προηγούμενη ζωή σου ή σαν ύστατη λύση, συμβιβάζεσαι με την ιδέα να είσαι ότι πιο σκατά έχει βγάλει η κοινωνία.
Στο τέλος-τέλος, αν διαφέρεις τόσο πολύ απ’ τον φορεμένο εαυτό σου, τότε δεν θα καταφεύγεις σε επικρίσεις γιατί δεν θα σε συμφέρει.
   Τζάμπα ανησυχείς ωστόσο. Μακράν απέχεις απο την αυτογνωσία, ε;