Μένω εκτός

Λίγη Αττική, λίγο φτερό και πολύς ουρανός (που είναι το όριο). Photo: Eli P ©

Θα το θεωρούσα πολύ κολακευτικό ως blogger και ως άνθρωπος που γράφει δημοσίως, αν, τουλάχιστον οι πιο “πιστοί” και κοντινοί από τους ανθρώπους που επικοινωνούμε, έχουν εντοπίσει την απουσία μου τους τελευταίους μήνες (υπολογίζω 2-3).

Η αιτία είναι η γιγαντιαίων διαστάσεων απόφαση να μεταφέρω τον εαυτό μου και την ζωή μου σε άλλη χώρα. Στο βαθμό που έχετε δημοσιοποιήσει πληροφορίες για σας, γνωρίζω με πολλή σιγουριά ότι η πρώτη και καλύτερη που θα με νοιώσει είναι η Φανή (το site της).
Κάποιοι ίσως έχετε δικούς σας, κοντινούς ή λιγότερο κοντινούς ανθρώπους που έχουν επιλέξει άλλη χώρα για να ζήσουν, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με την “κατάσταση” στην Ελλάδα.
Οι ορισμοί και οι χαρακτηρισμοί μου, είναι συνειδητά ηπιότεροι από τον συνηθισμένο τρόπο γραφής μου, επειδή επέλεξα να μην “φύγω” αλλά να “πάω” ή όπως επιλέγω να το εκφράζω, να κάνω κάτι θετικό και όχι κάτι αρνητικό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπαιξε κανένα ρόλο η αφιλόξενη και μάλλον δυστυχής πλέον χώρα μου αλλά ότι προτιμώ να βάζω στο πεδίο σκέψης μου ό,τι με προσέλκυσε εδώ που βρίσκομαι τώρα.

Τώρα που γράφω λοιπόν βρίσκομαι στο Παρίσι για το οποίο πολλά έχετε διαβάσει ή μπορείτε να αναζητήσετε στο παρόν site.
Προκειμένου να βρεθώ εδώ χρειάστηκε να προβληματιστώ και να ψάξω επί ενάμιση χρόνο, να αμφισβητήσω την ίδια την επιθυμία μου, να βρεθώ σε σκληρό διάλογο με τον εαυτό μου (τον μόνον που θα με ακολουθούσε), να σταθμίσω τους παράγοντες και τις καταστάσεις τόσο με συντηρητική όσο και με τολμηρή προδιάθεση, να νοιώσω ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή και ότι είμαι έτοιμη, να ακούσω πολλά θετικά και λίγα (επώδυνα) αρνητικά σχόλια μετά την ανακοίνωσή μου και στην διάρκεια δύο μηνών να συσκευάσω και να αποθηκεύσω ένα σπίτι (νοικοκυριό) δεκαετιών που λάτρευα και είχα δημιουργήσει απ’ το μηδέν.

Τώρα είμαι εδώ.
Νοιώθω ευτυχισμένη επειδή πραγματοποίησα αυτό που ήθελα. Οι περισσότεροι άνθρωποι μου λένε ότι είμαι τολμηρή. Νομίζω ότι αν και όταν είμαι, συμβαίνει υπό συνθήκες.
Στην προκειμένη περίπτωση, την δυνατή επιθυμία μου να “έλθω” ομολογώ ότι ενίσχυσε η απουσία αιτίων να “μείνω”. Δεν υπήρχε κανένας λόγος, εκτός από τα επιτεύγματά μου που αγαπούσα και -μόνο μερικώς πλέον- απολάμβανα.
Ως χαρακτήρας είχα να κατανικήσω τους φόβους μου για τον “κακό” μου εαυτό και το άγνωστο ή το μη προβλέψιμο, ενώ την ίδια στιγμή κάποιο κομμάτι μου χρειαζόταν μόνο μια αφορμή για να προχωρήσει.
Έγινε. Συντελέστηκε κι ακόμα και τώρα, αυτός ο “κανονικός” άνθρωπος αναρωτιέται αν έχει επίγνωση τού τί έκανε.
Υπάρχει ένα καίριο κλάσμα τού δευτερολέπτου στις αποφάσεις μας στο οποίο η ζυγαριά καταγράφει το αποτέλεσμα. Από εκείνο το σημείο και μετά, πιστεύω πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε (στην ανάγκη να γράψουμε κάπου) ότι αποφασίσαμε με πλήρη γνώση τού τί θεωρούμε σωστό.
Το σωστό μιας απόφασης, ναι, έχει πιθανότητες να αποδειχθεί πανωλεθρία στο μέλλον κι αυτή είναι η λεπτή ισορροπία που χρησιμεύει να κρατήσουμε.
“Τότε, εκείνη την περίοδο και την στιγμή, τα δεδομένα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα ήταν αυτά κι αυτά. Τελείωσε.”
Η “μετάνοια” γίνεται απολύτως άχρηστη, δεν έχει θέση στη ζωή μας. Εμείς οι ίδιοι έχουμε θεσπίσει το σωστό με βάση ό,τι είμαστε, ό,τι έχουμε ζήσει και ό,τι ζούμε εκείνη την χρονική περίοδο.

Μ’αυτά και μ’αυτά λοιπόν, νοιώθω αγωνία για τα βήματά μου εδώ που βρίσκομαι και θλίψη που η χώρα που άφησα υποδαύλισε την επιθυμία μου να την εγκαταλείψω.
Μοιάζει με σύντροφο που τον/την θέλεις πολύ και που πασχίζεις να είσαι δίκαιος και να παραμείνεις ο εαυτός σου μαζί του, αλλά εκείνος υπονομεύει κάθε προσπάθειά σου.

Μου είναι άγνωστο το μέλλον, έχω να ψάξω για κατοικία και για δουλειά και δεν μπορώ να αποφύγω να γράψω ότι “υπάρχουν άνθρωποι καλοί και κακοί (τόσο απλά) και υπάρχουν και οι…θεσμοί”. Χρειάζεται όμως να θυμάμαι ότι ο εαυτός μου, που διαχειρίστηκε τα ασύλληπτα (για μένα) ζητήματα τα οποία μετά τις πρώτες μέρες μου φαίνονται σαν “εξωσωματική” εμπειρία, είναι εδώ και είμαι εγώ.
Επιπλέον, ως άνθρωπος που είχε μια καλή ζωή και (λίγο-πολύ) ζούσε κάποιου είδους “φυσιολογικότητα”, βρίσκομαι ενώπιος ενωπίω με καινούργιους λόγους για να χρησιμοποιήσω το δυναμικό μου.
Σας προτρέπω να το δοκιμάσετε. Δίνει μια αίσθηση αναγέννησης.

Θα αποφύγω να πω “ελπίζω”, γιατί η ελπίδα και η υπομονή είναι οι δύο έννοιες που (μέχρι νεωτέρας) δεν αποδέχομαι.
Θέλω να πω ότι θα επιστρατεύσω την μνήμη μου που κρατάει την θετική αύρα και τις ευχές ακόμα και άγνωστων ανθρώπων, την έκπληξή μου για τις δυνάμεις που δεν γνώριζα ότι έχω ή ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω και θα τα βάλω να δουλέψουν για να πάρω θάρρος -πάλι- μετά το πρώτο ξάφνιασμα.
Ακόμα, μου είναι άγνωστο τί θα νοιώσω, πόσο και πώς να σταθώ, αν θα λυγίσω ή (πράγμα που απεύχομαι φυσικά) θα σπάσω. Κάπως γίνεται όμως και “το ζόρι βγάζει λάδι” όπως έλεγαν οι παλιότεροι και είδα να συμβαίνει τους τελευταίους μήνες.

Απ’ το αγαπημένο μου Παρίσι, γράψτε, σχολιάστε, κάνετε κάτι εδώ ή όπου λαχταράει η καρδιά σας!!!