Σε ένα άρθρο των New York Times που ισορροπεί μεταξύ καλών προθέσεων, (αμερικανικού) ορθολογισμού και απροκάλυπτης προπαγάνδας, απαντά ο πρώην ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, μέσω του επίσημου οργάνου της κεντρικής επιτροπής του ΚΚ Κούβας, Granma, στις 14.10.14.
«Χθες το πρωί, την Κυριακή 12 Οκτωβρίου, η κυριακάτικη διαδικτυακή έκδοση των New York Times -μια εφημερίδα που υπό συγκεκριμένες συνθήκες ακολουθεί την πολιτική γραμμή που είναι πιο βολική για τα συμφέροντα της χώρας της- δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Ο Ομπάμα θα πρέπει να σταματήσει το εμπάργκο στην Κούβα», με τις απόψεις της για το πώς, κατά την άποψή της, θα πρέπει να προχωρήσει η χώρα.
Υπάρχουν φορές που τέτοια άρθρα γράφονται από δημοσιογράφους αναγνωρισμένου κύρους, όπως κάποιος που είχα το προνόμιο να συναντήσω προσωπικά κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών του αγώνα μας, στην Σιέρρα Μαέστρα, με το υπόλοιπο μιας μονάδας η οποία είχε εξαλειφθεί σχεδόν ολοσχερώς από την αεροπορική δύναμη και τον στρατό του Μπατίστα. Εκείνο τον καιρό ήμασταν αρκετά άπειροι· δεν αντιλαμβανόμαστε καν ότι το να δίνουμε την εντύπωση της ισχύος στον τύπο, θα ήταν κάτι άξιο κριτικής.
Δεν σκέφτηκε αυτό ο γενναίος πολεμικός ανταποκριτής Χέρμπερτ Μάθιους[1] για την ιστορία που τον έκανε γνωστό στην διάρκεια των δύσκολων καιρών εναντίον του φασισμού. Η υποτιθέμενη μαχητική μας ικανότητα τον Φεβρουάριο 1957 ήταν λίγο μικρότερη, αλλά ακόμα, περισσότερο από επαρκής για να ανατρέψει το καθεστώς.
Ο Κάρλος Ραφαέλ Ροντρίγκεζ, ηγέτης του Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ήταν μάρτυρας αυτού που εξέφρασα, μετά την Μάχη του Χίγκουε στην οποία ολόκληρη η μονάδα των επίλεκτων στρατευμάτων υποχρεώθηκαν να παραδοθούν μετά από 10 ημέρες πάλης, σχετικά με τον φόβο μου ότι οι δυνάμεις του καθεστώτος θα παραδίδονταν τον Ιούλιο 1958, όταν τα επίλεκτα στρατεύματα οπισθοχώρησαν εσπευσμένα από την Σιέρρα Μαέστρα, παρότι ήταν εκπαιδευμένα και εξοπλισμένα από τους βόρειους γείτονές μας. Είχαμε ανακαλύψει έναν αποτελεσματικό τρόπο να τους νικήσουμε.
Δεν μπορούσα παρά να επεκταθώ λίγο σε αυτό το θέμα, καθώς ήθελα να εξηγήσω το πνεύμα με το οποίο διάβασα το εν λόγω άρθρο της εφημερίδας των ΗΠΑ την περασμένη Κυριακή. Θα παραθέσω τα πιο σημαντικά σημεία σε αποσπάσματα.»
Ο πρώην ηγέτης παραθέτει ένα πλήθος αποσπασμάτων, με κοινό χαρακτηριστικό τους την προτροπή προς την διακυβέρνηση Ομπάμα να ανακαλέσει το εμπάργκο και να εκμεταλλευθεί την συγκυρία για μια επωφελή οικονομική «επέκταση». Ωστόσο, σε δεύτερο επίπεδο, κάθε μια από τις προτάσεις θεωρεί προαπαιτούμενη την φιλελευθεροποίηση, την σταδιακή «δυτικοποίηση» της Κούβας και την απομόνωσή της από τους παραδοσιακούς συμμάχους της.
«Η παρατήρηση ενός παγκόσμιου χάρτη πρέπει να προκαλεί στον πρόεδρο Ομπάμα ένα άσχημο συναίσθημα καθώς αντιμετωπίζει την θλιβερή κατάσταση των προβληματικών διμερών σχέσεων τις οποίες η διακυβέρνησή του επεδίωξε να αντιστρέψει. Θα ήταν έξυπνο να κοιτάξει καλά την Κούβα, όπου μια σημαντική αλλαγή πολιτικής θα μπορούσε να αποφέρει σημαντική επιτυχία εξωτερικής πολιτικής. «Για πρώτη φορά σε πάνω από 50 χρόνια, η μετατόπιση πολιτικών στις ΗΠΑ και η αλλαγή πολιτικής στην Κούβα, καθιστούν πολιτικά εφικτή την αποκατάσταση επίσημων διπλωματικών σχέσεων και την λύση του παράλογου εμπάργκο. Το καθεστώς Κάστρο από καιρό κατηγορεί το εμπάργκο για τις ανεπάρκειές του και κρατάει τους απλούς κουβανούς σε μεγάλο βαθμό αποκομμένους από τον κόσμο. Ο κ. Ομπάμα, θα πρέπει να αδράξει την ευκαιρία να τερματίσει μια μακρά περίοδο έχθρας και να βοηθήσει τον πληθυσμό που έχει υποφέρει εξαιρετικά από τότε που η Ουάσινγκτον τερματισε τις διπλωματικές σχέσεις το 1961, δύο χρόνια αφού ο Φιντέλ Κάστρο ανέλαβε την εξουσία. «…μια κατεστραμμένη οικονομία, υποχρέωσε την Κούβα να κάνει μεταρρυθμίσεις -μια διαδικασία που απέκτησε επείγοντα χαρακτήρα με την οικονομική κρίση στην Βενεζουέλα, η οποία παρέχει στην Κούβα σε μεγάλο βαθμό επιδοτούμενο πετρέλαιο. Αξιωματούχοι στην Αβάνα, φοβούμενοι ότι η Βενεζουέλα θα μπορούσε να διακόψει την βοήθεια, έκαναν μεγάλα βήματα για να φιλελευθεροποιήσουν και να διαφοροποιήσουν την στενά ελεγχόμενη οικονομία του νησιού. «Ξεκίνησαν να επιτρέπουν στους πολίτες να καταλαμβάνουν θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και να έχουν ιδιωτική περιουσία. Την άνοιξη, το Εθνικό Συμβούλιο της Κούβας, πέρασε νόμο για να ενθαρρύνει τις ξένες επενδύσεις στην χώρα. Με κεφάλαια από την Βραζιλία, η Κούβα χτίζει λιμάνι, ένα σημαντικό έργο που θα είναι οικονομικά βιώσιμο μόνο αν αρθούν οι αμερικανικές κυρώσεις. Και τον Απρίλιο, κουβανοί διπλωμάτες άρχισαν διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμφανίστηκαν στις αρχικές συναντήσεις προετοιμασμένοι, πρόθυμοι και λαμβάνοντας υπόψιν ότι οι ευρωπαίοι θα επέμεναν σε μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις και ελευθερίες. «Η αυταρχική κυβέρνηση, ακόμα παρενοχλεί και συλλαμβάνει διαφωνούντες. Θα πρέπει ακόμα να εξηγήσει τις ύποπτες συνθήκες γύρω από τον θάνατο του πολιτικού ακτιβιστή Οσβάλντο Παγιά[2]».
«Όπως μπορεί να διαπιστωθεί, μια συκοφαντική και φθηνή κατηγορία», σχολιάζει σε αυτό το σημείο ο Κάστρο.
Το άρθρο προτείνει μια τολμηρή αναθεώρηση της πολιτικής των ΗΠΑ, η οποία πλέον δεν έχει παρά ιστορικό λόγο ύπαρξης. Επιπλέον, πάντα σύμφωνα με τους NYT, οι ΗΠΑ οφείλουν να αδράξουν την ευκαιρία να «αλώσουν» το οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικό σύστημα της Κούβας, το οποίο, ως αυταρχικό, χρήζει μεταρρυθμίσεων.
«Οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί χαλάρωσαν τον περασμένο χρόνο, επιτρέποντας σε εξέχοντες αντιφρονούντες να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Υπάρχει ελαφρώς περισσότερη ανοχή για την κριτική στην ηγεσία, αν και πολλοί φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά και απαιτούν περισσότερα δικαιώματα.
«Τα βήματα των μεταρρυθμίσεων ήταν αργά και υπήρξε οπισθοδρόμηση. Όμως, αυτές οι αλλαγές δείχνουν ότι η Κούβα παίρνει θέση για την μετά εμπάργκο εποχή. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι θα καλοδεχόταν ανανεωμένες διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και δεν θα έθετε προαπαιτούμενα. «Ως πρώτο βήμα, η διακυβέρνηση Ομπάμα θα έπρεπε να αφαιρέσει την Κούβα από την λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με τις χώρες που υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις και η οποία περιλαμβάνει το Ιράν, το Σουδάν και την Συρία. Η Κούβα τέθηκε στην λίστα το 1982, επειδή υποστήριξε τρομοκρατικές ομάδες στην Λατινική Αμερική, κάτι το οποίο δεν κάνει πλέον. Οι αμερικανοί αξιωματούχοι αναγνωρίζουν ότι η Αβάνα παίζει εποικοδομητικό ρόλο στην σύγκρουση στην Κολομβία, φιλοξενώντας ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ της κυβέρνησης και των ηγετών των ανταρτών.
«Ξεκινώντας το 1961, η Ουάσινγκτον έχει επιβάλει κυρώσεις, σε μια προσπάθεια να ανατρέψει το καθεστώς Κάστρο. Στην διάρκεια των δεκαετιών, έγινε σαφές σε πολλούς αμερικανούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής ότι το εμπάργκο ήταν μια απόλυτη αποτυχία. Αλλά οποιαδήποτε πρόταση να λήξει το εμπάργκο, εξόργιζε τους κουβανο-αμερικανούς ψηφοφόρους, μια μερίδα που έχει μεγάλου μεγέθους ρόλο στις εθνικές εκλογές. Η γενιά που σθεναρά υποστηρίζει το εμπάργκο, πεθαίνει. Νεώτεροι κουβανο-αμερικανοί έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, έχοντας διαπιστώσει ότι οι κυρώσεις είναι περισσότερο καταστροφικές παρά χρήσιμες. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι μια ελαφρά πλειοψηφία των κουβανο-αμερικανών του Μαϊάμι, τώρα αντιτίθενται στο εμπάργκο. Μια σημαντική πλειοψηφία από αυτούς, είναι υπέρ της αποκατάστασης των διπλωματικών δεσμών, αντικατοπτρίζοντας τις απόψεις άλλων αμερικανών.
«Η Κούβα και οι ΗΠΑ, ήδη έχουν διπλωματικές αποστολές, τους επονομαζόμενους τομείς ενδιαφερόντων, οι οποίοι λειτουργούν παρόμοια με πρεσβείες. Ωστόσο, σύμφωνα με την ισχύουσα ρύθμιση, οι αμερικανοί διπλωμάτες έχουν ελάχιστες ευκαιρίες να ταξιδέψουν εκτός της πρωτεύουσας, να εμπλακούν με τους απλούς κουβανούς και η πρόσβασή τους στην κουβανική κυβέρνηση είναι πολύ περιορισμένη.
«Η διακυβέρνηση Ομπάμα, το 2009 έκανε σημαντικά βήματα για να ελαφρύνει το εμπάργκο, ένα συνονθύλευμα νόμων και τακτικών, κάνοντας ευκολότερο για τους κουβανούς των ΗΠΑ να στέλνουν εμβάσματα στους συγγενείς τους στην Κούβα και δίνοντας έγκριση σε περισσότερους κουβανο-αμερικανούς να ταξιδέψουν εκεί. Και προετοίμασε το έδαφος για πρωτοβουλίες επέκτασης της πρόσβασης στο internet και την κάλυψη κινητών τηλεφώνων στο νησί. «Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αυξήσει τα όρια των εμβασμάτων, να επιτρέψει σε αμερικανούς να χρηματοδοτήσουν ιδιωτικές κουβανικές επιχειρήσεις και να επεκτείνει τις ευκαιρίες για ταξίδια στο νησί. «Θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει αμερικανικές εταιρίες που ενδιαφέρονται να αναπτύξουν το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο του νησιού, όμως παραμένει επιφυλακτική στους νομικούς και πολιτικούς κινδύνους…
«Η αποτυχία να συνεργαστούν [οι ΗΠΑ] με την Κούβα τώρα, πιθανόν να παραχωρήσει αυτήν την αγορά στους ανταγωνιστές. Οι πρόεδροι της Κίνας και της Ρωσίας ταξίδεψαν στην Κούβα, σε ξεχωριστές επισκέψεις τον Ιούλιο και οι δύο ηγέτες δεσμεύτηκαν να επεκτείνουν τους δεσμούς. «Θα βελτίωνε την θέση της Ουάσινγκτον να πιέσει τους κουβανούς σε δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και θα μπορούσε να ανακόψει ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ, οδηγημένων από την απελπισία.
«Στενότεροι δεσμοί θα μπορούσαν επίσης να φέρουν επανάσταση στην υπόθεση του αμερικανού εργολάβου ανάπτυξης, Άλαν Γκρος[3], που έχει φυλακιστεί άδικα στην Κούβα, επί σχεδόν πέντε χρόνια. Ευρύτερα, θα δημιουργούσε ευκαιρίες για την ενδυνάμωση των απλών κουβανών, διαβρώνοντας σταδιακά την ικανότητα της κυβέρνησης να ελέγχει τις ζωές τους.»
Και καταλήγει: «…οι αρχηγοί κρατών του δυτικού ημισφαρίου θα συναντηθούν στην Πόλη του Παναμά για την έβδομη συνάντηση κορυφής της αμερικανικής ηπείρου. Οι λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις επέμεναν να προσκληθεί η Κούβα, το πιο πυκνοκατοικημένο νησί της Καραϊβικής και μια από τις πιο μορφωμένες κοινωνίες του ημισφαιρίου, σπάζοντας τον παραδοσιακό αποκλεισμό λόγω επιμονής της Ουάσινγκτον. «Δεδομένων των πολλών κρίσεων σε ολόκληρο τον κόσμο, ο Λευκός Οίκος ίσως να θέλει να αποφύγει μια μεγάλη μεταστροφή στην πολιτική για την Κούβα. Εν τούτοις, η συνεργασία με την Κούβα και η απελευθέρωση του δυναμικού των πολιτών της, θα μπορούσε να καταλήξει μεταξύ των πιο σπουδαίων κληροδοτημάτων της εξωτερικής πολιτικής της διακυβέρνησης. «Η ομαλοποίηση των σχέσεων με την Αβάνα θα μπορούσε να βελτιώσει τις σχέσεις της Ουάσινγκτον με κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής και να επιλύσει έναν ερεθιστικό παράγοντα που παρεμποδίζει πρωτοβουλίες στο ημισφαίριο. «Η διακυβέρνηση Ομπάμα είναι καχύποπτη απέναντι στην παρουσία της Κούβας στην συνάντηση και ο κ. Ομπάμα δεν έχει δεσμευτεί να συμμετάσχει. «Πρέπει -και θα πρέπει να την δει ως ευκαιρία να γράψει ιστορία».
Προκαλώντας την απάντηση από τον Κάστρο: «Μια από τις πιο μορφωμένες κοινωνίες του ημισφαιρίου!!!! Αυτό είναι πράγματι αναγνώριση. Αλλά γιατί δεν αναφέρει ευθέως, ότι αυτή η κοινωνία δεν συγκρίνεται με κανέναν τρόπο με εκείνη που μας κληροδότησε ο Χάρι Τρούμαν όταν ο σύμμαχός του και συλητής των δημόσιων ταμείων Φουλγένσιο Μπατίστα πήρε την εξουσία στις 20 Μαρτίου 1952, μόλις 50 ημέρες μετά τις γενικές εκλογές. Αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί ποτέ.
Το άρθρο προφανώς είναι γραμμένο με μεγάλη δεξιοτεχνία, επιδιώκοντας το μέγιστο όφελος για την πολιτική των ΗΠΑ σε μια περίπλοκη κατάσταση, εν μέσω αυξανόμενων πολιτικών, οικονομικών, χρηματικών και εμπορικών προβλημάτων. Σε αυτά προστίθενται οι επιπτώσεις της ταχείας αλλαγής του κλίματος, ο εμπορικός ανταγωνισμός, η ταχεία, ακριβής και καταστροφική δύναμη των όπλων που απειλούν την επιβίωση της ανθρωπότητας. Ό,τι γράφτηκε σήμερα, έχει μια πολύ διαφορετική χροιά απ’ αυτό που είχε γραφτεί ακριβώς πριν 40 χρόνια, όταν ο πλανήτης είχε εξαναγκαστεί να αποθηκεύσει και να παρακρατήσει το νερό και τα τρόφιμα από το ίσο με τον μισό σημερινό πληθυσμό του κόσμου. Αυτό, χωρίς να αναφέρουμε τον αγώνα για την καταπολέμηση του Έμπολα, ο οποίος απειλεί την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων.
Προσθέστε σε αυτό ότι σε λίγες μέρες, η παγκόσμια κοινότητα θα αποκαλύψει ενώπιον των Ηνωμένων Εθνών, κατά πόσον συμφωνεί με τον αποκλεισμό εναντίον της Κούβας ή όχι.»
Μετάφραση-προσαρμογή-σχολιασμός: womaneveryday
ΠΗΓΗ: RSN
Με τίτλο: «Ένας ιδιότυπος διάλογος: Ο Φιντέλ Κάστρο σχολιάζει άρθρο των New York Times», δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Η Εποχή“- 2.11.2014
[1] Σ.τ.Μ. Χερμπερτ Λιονέλ Μάθιους (1900-1977), δημοσιογράφος των New York Times που απέκτησε κακή φήμη (στις ΗΠΑ) μετά την αποκάλυψη το 1957, ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ζωντανός και δεν τον είχε σκοτώσει ο Μπατίστα όπως είχε ισχυριστεί.
[2] Σ.τ.Μ. Ίδρυσε το Χριστιανικό Απελευθερωτικό Κίνημα το 1987 και οργάνωσε το Σχέδιο Βαρέλα στο οποίο 25.000 υπογράφοντες ζητούσαν ελευθερία του λόγου και των συγκεντρώσεων. (Ασφαλώς) τιμήθηκε με το Βραβείο Ζαχάροφ του Ευρωκοινοβουλίου και το Homo Homini της τσέχικης οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων People in Need. Σκοτώθηκε το 2012 (όπως και ένας από τους τέσσερεις επιβαίνοντες) σε αυτοκινητιστικό, του οποίου οι συνθήκες χαρακτηρίστηκαν στην Δύση αμφιλεγόμενες, αν και οι δύο επιζήσαντες (σουηδός και ισπανός) διαβεβαίωσαν ότι επρόκειτο για ατύχημα.
[3] Σ.τ.Μ. Του ασκήθηκε δίωξη το 2011 με την κατηγορία ότι προμήθευσε τα μέλη της εβραϊκής κοινότητας με δορυφορικά τηλέφωνα και εξοπλισμό Η/Υ, χωρίς την απαιτούμενη άδεια από τον κουβανικό νόμο. Καταδικάστηκε σε 15ετή φυλάκιση για «πράξεις εναντίον της ανεξαρτησίας και την εδαφικής κυριαρχίας τού κράτους».
womaneveryday 